ପିଲାଦିନ ସାଥୀ ଯୌବନର ସ୍ମୃତି - ୮ (Piladina Sathi Joubanara Smruti – 8)

Life ସରିଯିବା ଆଗରୁ

ଏହିପରି ମନରେ ଉଠୁଥିବା ସମସ୍ତ ପ୍ରଶ୍ନର ଉତ୍ତରପାଆନ୍ତୁ ମାତ୍ର ଗୋଟିଏ କ୍ଲିକ୍ ରେ ତେବେ ଡ଼େରି କାହିକି ଏବେ ଡାଉନଲୋଡ କରନ୍ତୁ ଭାଗ୍ୟ ଭବିଷ୍ୟ ଆପ୍

DOWNLOAD NOW

ସତକୁ ସତ ସେଦିନ ମଝିରେ ମଝିରେ ସାମାନ୍ୟ ବିରାମ ନେଇ ଆଉ ସେଇ ଆଣିଥିବା ଫଳମୂଳ ଦି’ଟା ଖାଇ ପୁରା ଦିନସାରା ତା ରୂପ ଯୌବନକୁ ଉପଭୋଗ କଲି । କେତେବେଳେ ଟିକିଏ ଅଟକି ଏମିତି ବିରାମ ନେଲାବେଳେ ସେ କହୁଥାଏ ଶିଘ୍ର ଘରକୁ ଯିବାକୁ; ମୁଁ କିନ୍ତୁ ଖାଲି ଆଜିକ ପାଇଁ ତ ତତେ ପାଇଛି, ଏଇ ଦିନଟେ କମ୍ ସେ କମ୍ ତୋ ସାଥିରେ କଟେଇ ଆମ ପିଲାଦିନର ସେଇ ଅକୁହା ପ୍ରେମକୁ ସ୍ମୃତି କରି ରଖିବାକୁ ଦେ ନା କହି ତାକୁ ଅଟକାଇ ଦିଏଁ ।

ସେ ବି ଏତିକି ଥାଉ ଏଇ ତ ଆରମ୍ଭ, ପରେ ପୁଣି ଯେବେ ଭେଟ ହେଲେ କରିବୁ କହୁଥାଏ ହେଲେ ମୁଁ ଏଇ ପ୍ରଥମ ମିଳନକୁ ଚିର ସ୍ମୃତି କରି ସାଇତି ରଖିବାର ପ୍ରତିଶ୍ରୁତି କୁ ସେ ଆଉ ଖଣ୍ଡନ କରି ପାରେ ନି, ବନଲତାଟେ ପରି ଗୁଡେଇ ହୁଏ ମୋ ଦେହରେ ଆଉ ମୁଁ ପୁଣିଥରେ ଆରମ୍ଭ କରିଦିଏଁ ଯୌବନର ସେଇ ଉଦ୍ଦାମତାପୂର୍ଣ୍ଣ ଯୌନକ୍ରିୟା କୁ । ଆରମ୍ଭ ହୁଏ ସେଇ ଦୁଧ ଚକଟା ବାଣ୍ଡ-ବିଆର ଗିହାଗେହିଁ ଖେଳ । ହଜିଯାଉଁ ଭିନ୍ନ ଏକ ସ୍ବର୍ଗୀୟ ସୁଖରେ ।

ସମୟକୁ ଆଉ ପଚାରେ କିଏ ? ଆପଣମାନେ ବି ଜାଣୁଥିବେ ଏଥିରେ ମାତିଲେ ଭୋକ ଶୋଷ ବି କିଛି ଜଣା ପଡେ ନି । ବାସ୍ ବାଣ୍ଡକୁ ବିଆରେ ପୁରେଇ ତା ଦୁଧକୁ ଦଳି ଚକଟି ପାଟିରେ ଚୁଚୁମି ଚୁଚୁମି ଖାଇଦେଲେ ଭୋକଶୋଷ ସବୁ ଗାଏବ୍ । ଏମିତିରେ ତ ଖରାଦିନ । ଦି’ପହରର ପ୍ରଚଣ୍ଡ ଖରା ହେଉଥିଲେ ବି ଝଙ୍କାଳିଆ ବୁଦାମୂଳ ବି ଆରାମ ଦେଉଥାଏ ଯେମିତି ଆମ ଉତ୍ତଙ୍ଗ ଯୋନକ୍ରିଡାକୁ ପ୍ରକୃତିଟା ବି ସାଥ୍ ଦେଲା ପରି ।

ତେଣୁ ଏମିତି ପରସ୍ପର ର ନଗ୍ନ ଯୌବନକୁ ମନଭରି ଉପଭୋଗ କରୁ କରୁ ପୁରା ସଂଧ୍ୟା ପାଞ୍ଚଟା । ତେଣେ ତା ମାଇଁ ଅନେକ ଥର ଫୋନ୍ କରି ସାରିଲେଣି । ପ୍ରଥମେ ପ୍ରଥମେ ତ ରାସ୍ତାରେ ଅଛୁ ଯାଉଛୁ କହିଲା, ପରେ ବାଇକ୍ ପଂଚର୍ ହେଇ ଯିବାର୍ ବାହାନା କରି ତାଙ୍କୁ ଏଡାଇବାରେ ଲାଗିଲୁ । ଶେଷ ସମୟରେ ଯେତେବେଳେ କଲ୍ ଆସିଲା ଖଚାଖଚ୍ ଖଚାଖଚ୍ ଶିଘ୍ର ଶିଘ୍ର କାମସାରି ବାହାରି ଆସିଲୁ ।

ଏମିତିରେ ଖରାଦିନ ସାଙ୍ଗକୁ ଜନଶୂନ୍ୟ ରାସ୍ତା । କିଏ ଆସିଲା କିଏ ଗଲା କାହାର ଆଉ ଧ୍ଯାନ ଅଛି । ବାଟରେ ଗଲାବେଳେ ତା ଯୌବନର ପ୍ରଶଂସା କରିବାକୁ ମୁଁ ଭୁଲୁ ନ ଥାଏଁ । ଯେମିତି ଚାନ୍ଦ ପରି ତା ସୁନ୍ଦର ମୁହଁ, ନାଲି ଗୁଲୁ ଗୁଲୁ ତା କଅଁଳ ଓଠ, ଲହୁଣି ପରି ତା ସୁକୁମୋଳ ଦେହ ସାଙ୍ଗକୁ ଆମ ଗାଆଁର ସବୁ ଝିଅଙ୍କଠାରୁ ମସ୍ତ୍ ବଡ଼ ବଡ଼ ଆଉ ମୁଲାୟମ୍ ଦୁଧ, ବିଶେଷ କରି ତା ପୃଥୁଳକାୟ ଦୁଇ ବଡ଼ ବଡ଼ ଗାଣ୍ଡିରେ ପଛପଟୁ ଗେହିଁଲା ବେଳର ଯୋଉ ଆତ୍ମତୃପ୍ତି ମୁଁ କେବେ ବି ଭୁଲି ପାରିବି ନି ।

ଏମିତି ନାରୀମାନେ ପୁରୁଷ ମୁହଁରେ ନିଜର ପ୍ରଶଂସା ଶୁଣି ଆତ୍ମବିଭୋର ହୋଇ ଉଠନ୍ତି, ସେ ବି ଖୁସିରେ ଆତ୍ମହରା ହୋଇ ପଚାରେ, “ସତରେ କଣ ତା ରୂପ ଯୌବନ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କ ଠାରୁ ଭିନ୍ନ ?” ଆଉ ମୁଁ ବି ତାକୁ ପ୍ରଶଂସା ଉପରେ ପ୍ରଶଂସା କରି ଖୁସ୍ କରିଦେବାକୁ କୁଣ୍ଠିତ ହୁଏ ନି । ତାକୁ ମୋର ଏମିତି ମଧୁର ମଧୁର କଥା ଶୁଣି ବୋଧହୁଏ ସେ ବି ସପନ ରାଇଜରେ ହଜି ଯିବାକୁ ଚାହୁଁଥାଏ ।

ତେଣୁ ମୋର ଏମିତି ରସିଲା ରସିଲା କଥାରେ ଝୁମି ଯାଇ ମୋ ପାଖେ ତା ଯୌବନକୁ ବିକିଦେଲା ପରି ଅବା ଚିରଦିନର ଯୌନସାଥି ଭାବିନେଇ କହେ, “ତୋ ଆଖିରେ ଯଦି ମୁଁ ଏତେ ସୁନ୍ଦର, ତୋ ପାଖରେ ସବୁଦିନେ ରଖି ପକାଉନୁ ?” ମୁଁ ବି ସହମତିରେ ରହିଯିବାକୁ କହେଁ । ପରବର୍ତ୍ତୀ ମୂହୁର୍ତ୍ତରେ ପୁଣି ସେ କଣ ଭାବେ କେଜାଣି ସେମିତି ହସି ହସି କୁହେ, “ତୋ ସାଥିରେ କିଏ ରହିବ ବା….. ତୁ ତ କରି କରି ମାରିଦେବୁ….” ତା କଥା ଶୁଣି ଦୁହେଁ ହସି ଉଠୁ ।

ଏମିତି ରୋମାଣ୍ଟିକ୍ ରୋମାଣ୍ଟିକ୍ କଥାବାର୍ତ୍ତା ହେଇ ପହଞ୍ଚିଗଲୁ ତା ମାମୁଁ ଘରେ । ପ୍ରାୟ ପଚାଶରୁ ଷାଠିଏ ପରିବାର ବିଶିଷ୍ଟ ଛୋଟ ଗାଆଁଟିଏ ହେଲେ ମଧ୍ୟ ତା ମାମୁଘରଟା ବେଶ୍ ଆଧୁନିକ ଶୈଳୀରେ ନିର୍ମିତ ଦୁଇ ପ୍ରସ୍ଥ କୋଠାଘର । ହେଲେ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ର କଥା ଏତେ ବଡ଼ ଘରଟାରେ କାହାରି ଶବ୍ଦ ନାହିଁ । ମେନ୍ ଗେଟ୍ ଖୋଲି ଭିତରକୁ ଯାଉ ଯାଉ ଘରୁ ବାହାରି ଆସିଲେ ଗତକାଲି ଅଧାବାଟକୁ ଛାଡି ଯାଇଥିବା ସେଇ ଶାଢିପିନ୍ଧା ରୂପସୀ ମହିଳା ।

ଗତକାଲି ସନ୍ଧ୍ୟାର ଝାପ୍ସା ଆଲୁଅରେ ତାଙ୍କୁ ଭଲଭାବେ ଦେଖି ନ ଥିଲି, ସତ କହିବାକୁ ଗଲେ ଏଇ ସୁବର୍ଣ୍ଣ ଉପରେ ମୋର ବେଶୀ ଫୋକସ୍ ଥିବାରୁ ଧ୍ୟାନ ନ ଥିଲା । ଆଉ ଆଜିର ଏଇ ସନ୍ଧ୍ୟା ଆଗମିତ ଦିବା ଆଲୁଅରେ ତ ସେ ଯେମିତି ଜଳି ଉଠୁଛନ୍ତି ସତେ ଯେମିତି ପଶ୍ଚିମ ଆକାଶରେ ଅସ୍ତମିତ ଅରୁଣଙ୍କ ପ୍ରତିକଳ୍ପ । ତାଙ୍କୁ ଦେଖୁ ଦେଖୁ ଆଖି ମୋ ହଟୁ ନ ଥାଏ ତାଙ୍କ ଉପରୁ ।

ସୁନ୍ଦର ସୁଢୋଳ ଗୋରା ତକ ତକ ଦେହ, ବେଶୀ ବାଙ୍ଗରୀ ନୁହେଁ କି ବେଶୀ ଡେଙ୍ଗା ନୁହେଁ, ବେଶୀ ମୋଟି ନୁହେଁ କି ବେଶୀ ପତଳି ବି ନୁହେଁ; ଖାଣ୍ଟି ଓଡିଆରେ ଯାହାକୁ କହନ୍ତି ଗୋଟିଏ ଚାଉଳରେ ଗଢା । ବୟସ ପାଖାପାଖି କୋଡିଏ ରୁ ବାଇଶି ଭିତରେ ହେବ । ପିନ୍ଧି ଥିବା ଶାଢ଼ୀ ଭିତରୁ ଅର୍ଦ୍ଧ ନଗ୍ନ ପେଟଟା ସ୍ପଷ୍ଟ ଦେଖା ଯାଉଛି, ସ୍ବଚ୍ଛ ଧଳା କାଗଜ ପରି । ପେଟ ଉପରକୁ ଛାତିର ସେଇ ଯୁଗଳ ମାଂସାଳ ପିଣ୍ଡ ଶାଢୀଟାକୁ ଜବରଦସ୍ତ ଉପରକୁ ଟେକି ରଖିଛି । ବେକତଳେ ସରୁ ମଙ୍ଗଳସୂତ୍ର । ସୁନ୍ଦର ସୁଗଠିତ ମୁହଁରେ ତୀକ୍ଷ୍ଣ ନାସିକା, ତା ତଳକୁ ହାଲୁକା ଲିପିଷ୍ଟିକ୍ ଲଗା ନାଲି ଟୁକୁ ଟୁକୁ ଅଧରରେ ଚେନାଏ ହସ । ଲାଗିଲା ଯେମିତି ଆମ ସ୍ବାଗତ ପାଇଁ ସ୍ବର୍ଗରୁ ପରୀଟିଏ ସ୍ବୟଂ ଓହ୍ଲାଇ ଆସିଛି ।

ପହଞ୍ଚୁ ପହଞ୍ଚୁ ହସି ହସି ଲଳିତ କଣ୍ଠରେ ଅଭିବାଦନ ଜଣାଇ ଆଜିର ହଇରାଣ ପାଇଁ ନିଜେ କ୍ଷମା ମାଗିଲେ । ବୈଠକ ଘର ସୋଫା ଉପରେ ବସିବାକୁ କହି ଥଣ୍ଡା ପାନୀୟ ପାଇଁ ଭିତରକୁ ପଶିଲେ । ୱ।ଓ….. କି ଗାଣ୍ଡି ମ ତାର….! ପଛପଟ ଶାଢ଼ୀ ଟାକୁ ପୁରା ନଚେଇ ପକାଉଥାଏ । ତାଙ୍କ ଗାଣ୍ଡିର ଏମିତି ଆଗପଛ ହେବାର ଦେଖି ମୋ ଦେହରେ ପୁଣିଥରେ ଯେମିତି କାମନାର ବହ୍ନି ପ୍ରଜ୍ବଳିତ ହେବାରେ ଲାଗିଲା । ମୁଁ ସେମିତି ସୋଫା ଉପରେ ବସିଥାଏଁ । ସୁବର୍ଣ୍ଣ ଉପରକୁ ଗଲା ।

ଅଳ୍ପ ସମୟ ପରେ ସେଇ ଶାଢିପିନ୍ଧା ତରୁଣୀ ଜଣକ ପ୍ଲେଟ୍ ରେ କିଛି ଜଳଖିଆ ନେଇ ଆସିଲେ । ମୋ ସାମ୍ନାରେ ନଇଁ ପଡି ବଢାଉ ବଢାଉ ତାଙ୍କ ବକ୍ଷର U ଉପତ୍ୟକା ଦେଖି ମୋ ଦେହଟା ଯେମିତି ଝୁମି ଉଠିଲା । ସାଧାରଣତଃ ବିବାହିତା ମହିଳାମାନଙ୍କର ସ୍ବାମୀଙ୍କ ସଙ୍ଗ ଯୋଗୁଁ ବ୍ଲାଉଜର ଉପରେ V ଉପତ୍ୟକା ଦେଖାଦିଏ, ୟାଙ୍କର କିନ୍ତୁ ଷୋଡସୀ ଯୁବତୀ ପରି ସୁଢୋଲ ବକ୍ଷୋଜ ମତେ ବିସ୍ମିତ କରିଦେଲା ।

ଔପଚାରିକତା ଦୃଷ୍ଟିରୁ ମୁଁ ମନା କରୁଥିବାରୁ ସେ ବାରମ୍ବାର କିଛି ନେବାକୁ କହି ସେମିତି ନଇଁ ରହିଥିଲେ ଯାହା ମତେ ଆହୁରି ପାଗଳ କରି ପକାଉଥିଲା । ଇଚ୍ଛା ତ ହେଉଥିଲା ଧରି ପକାଇ କୋଳକୁ ଟାଣି ଆଣନ୍ତି ହେଲେ ଅଜଣା ଅଚିହ୍ନା ପୁଣି ବିବାହିତା, ନିଜକୁ କଣ୍ଟ୍ରୋଲ କରିବାକୁ ବାଧ୍ୟ ହେଉଥିଲି । “କଣ ନାଇଁ ନାଇଁ ହେଉଛୁ ମ….. ସକାଳୁ ଖିଆପିଆ କିଛି ନାହିଁ ପୁଣି ଦିନସାରା ହଇରାଣ; ଏମିତି ମନା କରୁଛୁ କଣ ଯେ….?”- କିଛି ସମୟ ପରେ ଆମ ଦୁଇଜଣଙ୍କ ଏପରି ହଁ ହଁ ନାହିଁ ନାହିଁ ଶୁଣି ଉପରୁ ସୁବର୍ଣ୍ଣ ଏମିତି ତାଗିଦା କରି ଓହ୍ଲାଇଲା ।

ଆରେ ବାପ୍ ରେ….. ଇଏ କି ଅବତାର ୟା’ ର ! ତା ଟାଇଟ୍ ଲୁଗାପଟା ଖୋଲି ଖାଲି ଢିଲା ନାଇଟିଟିଏ ଗଳେଇ ହେଇଥିଲା ବୋଧହୁଏ । ଧଳା ଆଉ ପତଳା ନାଇଟିଟା । ଭିତରେ ଯେ ବ୍ରା କି ସେମିଜ୍ କିଛି ନାହିଁ, ସବୁ ପୁରା ସ୍ପଷ୍ଟ ବାରି ହେଉଥିଲା । ଉପରୁ ଗୋଟିଏ ଗୋଟିଏ ପାହାଚ ତଳକୁ ଓହ୍ଲେଇ ଆସିଲା ବେଳେ ତା ଉତ୍ତଙ୍ଗ ଉଦ୍ଧତ ଦୁଧ ଯୋଡାକର ନୃତ୍ୟ ଦେଖି ବାଣ୍ଡଟା ମୋ ଭିତରେ ଭିତରେ ପୁଣି ଥରେ ଟନ୍ ଟନେଇ ଗଲା ।

ଏକା ସାଙ୍ଗରେ ଦୁଇ ଦୁଇ ଜଣ ରୂପସୀ ଯୁବତୀ ଙ୍କ ଏମିତି ଉନ୍ମାଦଗ୍ରସ୍ତ ଯୌବନ ଦେଖି ନିଜକୁ ନିଜେ ଆଉ କଣ୍ଟ୍ରୋଲ କରି ପାରୁ ନ ଥାଏଁ । ସେ ଆସି ମୋ ପାଖରେ ବସୁ ବସୁ ତାର ସେଇ ଉତ୍ସୃଙ୍ଖଳ ଦୁଧ ଯୋଡ଼ାକ ଏକଦମ୍ ତଳ ଉଫର ହେଇ ନାଚି ଉଠିଲା ଯେଉଁଥିରେ ନାଇଟି ଭିତରୁ ଛାତି ଉପରକୁ ଅଧା ଲେଖାଏଁ ପିଚିକି ପଡି ପୁଣି ଲୁଚିଗଲେ । ଏକଦମ୍ ମୋ ପାଖରେ ଲାଗିଯାଇ ମାଇଁଙ୍କ ହାତରୁ ଜଳଖିଆ ଆଣି ନିଜ ହାତରେ ଖୋଇଦେଲା ।

ମୁଁ ବା ଆଉ ମନା କରନ୍ତି କଣ ? ତା ମାଇଁ ବି ସାମାନ୍ୟ ହସି ଚାଲିଗଲେ ଭିତରକୁ । ଏପଟେ ମୁଁ ସହି ନ ପାରି ତା ମାଇଁ ଯିବା ପରେ ପରେ ଧରି ପକେଇଲି ତା ଦୁଧ ଯୋଡାକୁ ଆଉ ଓଠରେ ଓଠ ଲଗେଇ ଚୁଚୁମି ଦେଇ ପୁଣି ଛାଡିଦେଲି କାଳେ ତା ମାଇଁ ପୁଣି ଆସିଯିବେ ଭାବି । ମୋର ଏମିତି ଉନ୍ମାଦତା ଦେଖି ସେ ହସିଦେଇ ଓଠ ଚାପି ଚାପି କହିଲା, “ରାତିସାରା ପୁଣି ଦିନସାରା କଲାପରେ ବି ଲୋଭଟା ଯାଇନି, ଦେଖୁଛି ?” ମୁଁ ବି ଟିକିଏ ସେପଟେ ଅନେଇଁ ଓଠ ଚାପି କହିଲି, “ଯେମିତି ବେଶରେ ଆସିଛୁ ଲୋଭ ଯିବ କଣ ମ…. ଇଚ୍ଛା ତ ହେଉଛି ଏଇ ସୋଫା ଉପରେ ଖାଚି ଖାଚି ପେଲି ଦିଅନ୍ତି ।“

ଆଃ…. ହା….. ତେବେ ରହି ଯାଉନୁ ରାତିକୁ…..

ଆଉ ତୋ ମାଇଁ…..

କଣ କରିବେ…?

ଏତିକିବେଳେ ପୁଣି ତା ମାଇଁ ଆମ ପାଖକୁ ଆସିଲେ । ମୁଁ କଣ କରିବି’ କଣ କହିବି କିଛି ଭାବି ନ ପାରି ଔପଚାରିକତା ଦୃଷ୍ଟିରୁ ଉଠି “ମୁଁ ଯାଏଁ, ରାତି ହେଇଯିବ” କହିଲି । ମୋ କଥା ନ ସରୁଣୁ ତା ମାଇଁ କହିଲେ, “ଏମିତି କେମିତି ଚାଲିଯିବ ?” ଏଇନେ ଆସିଛ, ପୁଣି ଭାଣିଜୀ କହୁଥିଲେ ଦିନସାରା ନ ଖାଇ ନ ପିଇ ହଇରାଣ ହେଇଛ, ଖରାଦିନଟା ବାଟରେ ଘାଟରେ ଯଦି ଝାଉଫାଉ ମାରି କଣ ହେଇଯାଏ ତମ ଘର ଲୋକେ ଆମକୁ କଣ କହିବେ ? ଏମିତିରେ ତ ସନ୍ଧ୍ୟା ହେଲାଣି, ରାତିକ ରହିଯାଅ, ସକାଳୁ ଉଠି ଚାଲିଯିବ ।“ ମୋ ପାଟିରେ ଆଉ ଭାଷା ନ ଥାଏ ।

ଇଚ୍ଛା ବି ହେଉଥାଏ ତଥାପି ମରଦ ଗୋଟିଏ କେହି ଦେଖା ଯାଉ ନାହାଁନ୍ତି ଭାବି ଦ୍ଵନ୍ଦରେ ପଡି ମୁଣ୍ଡ କୁଣ୍ଡେଇବା ଦେଖି ସୁବର୍ଣ୍ଣ ବି ଉଠିପଡ଼ି ମୋ ହାତରୁ ମୋ ବ୍ୟାଗ୍ ଟା ଛଡେଇ କହିଲା, “ଏମିତି ଆଉ ଭାବୁଛୁ କଣ ଯେ ? ଦିନସାରା ଝାଳନାଳ ହେଇ ହଇରାଣ ହେଇଛୁ, ଯାଆ ଗାଧେଇ ପାଧେଇ ଫ୍ରେସ୍ ହେଇପଡ୍, ଭଲ ଲାଗିବ ।” ତା କଥା ନ ସରୁଣୁ ତା ମାଇଁ ପୁଣି କହିଲେ, “ହଁ, ଭାଣିଜୀ ଠିକ୍ କହୁଛନ୍ତି, ଗାଧେଇ ପାଧେଇ ଫ୍ରେସ୍ ହେଇଯାଅ, ଜାଣିଛ…. ତମେ ଆସୁଛ ବୋଲି ମୁଁ ସକାଳୁ ଚିକେନ୍ ରାନ୍ଧି ବାଟ ଦେଖୁଛି, ଟିକିଏ ଗରମ କରିଦିଏଁ….. ହଁ ଭାଣିଜୀ, ତମେ ବି ତ ସକାଳୁ ଭୋକରେ ଅଛ, ତାଙ୍କୁ ବାଥରୁମ ଦେଖେଇ ତମେ ବି ଫ୍ରେସ୍ ହେଇଯାଅ ।“ ଏମିତି କହି ସେ କିଚେନ ଭିତରକୁ ଚାଲିଗଲେ ।

ସୁବର୍ଣ୍ଣ ବି ମୋ ବେଗ୍ ଧରି  ଉପରକୁ ଯାଉ ଯାଉ ମତେ ଡାକି କହିଲା, “ଆ’ ଏଇ ଉପରେ ଚେଞ୍ଜ କରି ଗାଧେଇ ଦେବୁ ।“ ତା ଡାକ ଶୁଣି ମୁଁ ବି ଉପରକୁ ଗଲି । ତଳେ ଯେମିତି, ଉପରେ ବି ସେମିତି ମସ୍ତ୍ ବଡ଼ ଡ୍ରଇଂ ରୁମ୍ । କାନ୍ଥରେ ଲାଗିଛି ବଡ଼ ଏକ ଏଲ୍ ଇଡି ଟିଭି । ସେ ପସିଥିବା ରୁମ୍ ଭିତରକୁ ପଛେ ପଛେ ଗଲି; ବେଶ୍ ଚାକଚକ୍ୟପୂର୍ଣ୍ଣ ସୁନ୍ଦର ରୁମ୍ ଟା । କାନ୍ଥକୁ ଲାଗି ଡବଲ୍ ବେଡ୍ ର ଏକ ସୁନ୍ଦର କାଠ ପଲଙ୍କ ।

ତା ଉପରେ ଫୁଟେ ଉଚ୍ଚର ମୋଟା ଗଦି ସାଙ୍ଗକୁ ଚକଚକିଆ ସମ୍ବଲପୁରୀ ବେଡସିଟ୍ । ଏମିତି କଥାରେ କଥାରେ ତା ମାମୁଘର ବାକି ଲୋକଙ୍କ କଥା ପଚାରିଲି । ତା ମାମୁଁ ଦି’ ଜଣ । ବଡ଼ ମାମୁଁ ବେମାର ପଡିଥିବାରୁ ସେମାନେ ସମସ୍ତେ ହସପିଟାଲରେ । ଆଉ ଇଏ ଯୋଉ ଅଛନ୍ତି ସାନ ମାଇଁ, ୟାଙ୍କୁ ମାମୁଁ ବାହା ହୋଇ ନାହାଁନ୍ତି । ଏଇ ମାସ ଟେ ବି ହଉ ନି ସେଇ ରାଉରକେଲାରୁ ଉଡେଇ ଆଣି ଏଇଠି ରଖି ଦେଇଛନ୍ତି ଆଉ କାଳେ ଝିଅ ଘର ଲୋକେ ଡାଉଟ୍ କରିବେ ନି ବୋଲି ନିଜେ ସେଇଠି ।

ଏବେ ବଡ଼ ମାମୁଙ୍କ ପାଇଁ ସାନ ମାମୁଁ ବି ହସପିଟାଲରେ । ତାଙ୍କୁ ଆଣି ଏଇଠି ରଖିଲା ଦିନଠୁ ଏ ସାଙ୍ଗରେ ଅଛି । ମାନେ ପୁରା ଘଟଣାଟା ମୁଁ ବୁଝି ସାରିଥିଲି । ସେଇଥିପାଇଁ ତାଙ୍କର କ୍ଲେଭେଜ୍ ଟା  V Shape  ନ ହୋଇ  U Shape ରେ ଏଯାଏଁ ଅଛି । ପୁରୁଷ ସ୍ପର୍ଶ ବେଶି ପାଇନି । ଏମିତି ତାଙ୍କ ବିରହି ଜୀବନର ଉଛୁଳା ଯୌବନ କଥା ଭାବି ମୋ ବାଣ୍ଡଟା ପୁଣି ଫନଫନେଇ ଉଠିଲା । ସେ ମୋ ହାତକୁ ପତଳା ଧଳା ଗାମୁଛାଟେ ବଢେଇ ଦେଉ ଦେଉ ଭାବିଲି ୟା ଆଗରେ ଆଉ ଲାଜ ସରମ କଣ ? ଦିନ ରାତି ତ ପେଲିଛି ! ତେଣୁ ସେ ମୋ ହାତରେ ଗାମୁଛାଟିକୁ ବଢେଇ ଚେଞ୍ଜ କରିବାକୁ କହୁ କହୁ ସାର୍ଟ୍ ଗଞ୍ଜି ଖୋଲି ପେଣ୍ଟ୍ ଟାକୁ ବି ଗଳେଇ ଦେଲି ।

ବାଣ୍ଡଟା ତ ଟନ୍ ଟନେଇ ଉଠୁଛି, ସେ ଦେଖିକି ପୁଣି ଆଁ କରି କହିଲା, “ତୋର ସବୁବେଳେ ଏମିତି ଫଁଅଁ ଫଁଅଁ ହେଉଥାଏ କି ?” ତାର ଏମିତି ଲୋଭିଲା ଚାହାଣୀରେ ମୋ ବାଣ୍ଡକୁ ଅନେଇଁ ଏପରି କହିବାର ଦେଖି ମୁଁ ବି ଆଉ ସହି ପାରିଲି ନି । ଏମିତି ନଙ୍ଗଳା ହେଇ ତାକୁ ସେଇ ପଲଙ୍କ ଉପରେ ଗଡେଇ ଦେଲି । ୱ।ଓ…. ୟେ କଣ…. ୟେ ବି ତ ପୁରା ନଙ୍ଗଲି ! ଖାଲି ନାଇଟିଟା ଗଳେଇ ହେଇଛି । ଚଡିଫଡି ବି କିଛି ନାହିଁ ।

ତା ଦୁଇ ଜଙ୍ଘ ଫାଡି ବାଣ୍ଡକୁ ବିଆରେ ଜାକି ଦେବାକୁ କଲି ହେଲେ ପସିଲା ନି; ଫୁଲ୍ ଟାଇଟ୍ । ବୋଧହୁଏ ସେତେଟା ହିଟ୍ ହେଇନି କି ବିଆରସ ବାହାରିନି, କିମ୍ବା ଗତ ଦୀର୍ଘ କୋଡ଼ିଏ ଘଣ୍ଟାର କସରତରେ ଥକି ଅବଶ ହୋଇ ପଡିଛି । ତଥାପି ଓଠରେ ଓଠକୁ ଲଗେଇ ଚୁଚୁମି ଚୁଚୁମି ଜାକି ହେଉ ହେଉ ସିଏ କଷ୍ଟ ହେଉଛି ବୋଲି ବାଣ୍ଡକୁ ଉପରକୁ ଟେକି ଦେଲା । ମୁଁ ଆଉ କରେଁ କଣ ? ମୁଁ ବି ତା ନାଇଟିଟାକୁ ପୁରା ବେକ ଯାଏଁ ଟେକି ତା ଦୁଧ ଉପରେ ମାଡି ବସିଲି ।

ଦଳି ଚକଟି ପାଟିରେ ପୁରେଇ ଚୁଚୁମି ଗଲି । ସେ ମାଇଁ ଆସିଯିବେ ଆସିଯିବେ କହି ମତେ ବାରମ୍ବାର ପେଲି ଦେବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରୁଥାଏ ମାତ୍ର ଆଖୁ ରସରେ ପିମ୍ପୁଡି ଲାଗିଲା ପରି ମୁଁ ତା ଦୁଧ ଯୋଡାକରେ ଲାଗି ପଡିଥାଏଁ । ମୁଁ ତ ପୁରା ନଙ୍ଗଳା, ଗାମୁଛାକୁ ନ ପିନ୍ଧି ବେଡ଼ରେ କୋଉଠି ପକେଇ ଦେଇଥାଏଁ । ଏବେ ତା ନାଇଟିକୁ ଉପରକୁ ସିଏ ବି ନଙ୍ଗଲି । ଆଉ ତା ଉପରେ ମୁଁ, ଦୁଧ ଦଳି ଦଳି ଖାଉଛି ।

ଏମିତି ପ୍ରାୟ ପାଞ୍ଚ ସାତ ମିନିଟ୍ ଖଣ୍ଡେ ହେବ ହଠାତ୍ ତା ମାଇଁ ଭିତରକୁ ପସି ଆସିଲେ । କବାଟ ଟା ମେଲା ଥିଲା ଆଉ ମୋର ବି ସେତିକି ଧ୍ୟାନ ନାହିଁ, ଯଦିଓ ସିଏ ବାରମ୍ବାର ମତେ ଠେଲି ଠେଲି ଉଠି ଯିବାକୁ କହୁଥିଲା । ତା ମାଇଁ ଏମିତି ଅପ୍ରତ୍ୟାଶିତ ଭାବେ ପସିଆସି ଆମକୁ ଏପରି ଅବସ୍ଥାରେ ଦେଖି ଦେବାରୁ ସେ ମତେ ଜୋରରେ ପେଲି ଉଠିଗଲା । ମୁଁ ବି ଏପଟେ ଘାବରେଇ ଯାଇ ଗାମଛାଟାକୁ ଖୋଜୁ ଖୋଜୁ ମୋର ଏପରି ନଗ୍ନ ଅବସ୍ଥା ଦେଖି ତା ମାଇଁ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହେଲାପରି କହିଲେ, “ଆରେ ବାପ୍ ରେ……, ଏମିତି କିଛି ଗାଡି ପଂଚର୍ ହେଇଥିବ ବୋଲି ମୁଁ ଜାଣୁଥିଲି ।

“ ପରେ ସୁବର୍ଣ୍ଣ ଗାମୁଛାଟିକୁ ମତେ ଧରେଇ ଲାଜରେ ମୁଣ୍ଡ ନୁଆଁଇ ବାହାରକୁ ବାହାରି ଆସୁ ଆସୁ ମାଇଁ ପୁଣି ମୋ ବାଣ୍ଡ ଆଡ଼କୁ ଅନେଇଁ କହିଲେ, “ଭାଣିଜୀ, ଏତେ ବଡ଼ କିଲାଟାରେ ପଂଚର୍ କଣ ଚକାଟା ତ ଫୁଟି ଯାଇଥିବ ନା ?” ଏମିତି କହି ସୁବର୍ଣ୍ଣ ତଳକୁ ଓହ୍ଲେଇ ଗଲା ପରେ, ତା ମାଇଁ ବି ତାକୁ ସେମିତି ଚିଡେଇ ଚିଡେଇ ଓହ୍ଲେଇ ଗଲେ । ଯଦିଓ ତା ମାଇଁଙ୍କ ମୁହଁରେ ସେମିତି ତାଗିଦା କଲା ଭଳି ଭାଷା ନ ଥିଲା ତଥାପି ଆମର ଗୁପ୍ତ ରହସ୍ୟ ଧରା ପଡି ଯାଇଥିବାରୁ ମତେ ବି ଗୋଟିଏ ଅଜବ ଅଜବ ଲାଗିଲା । ତାଙ୍କ ସାମ୍ନାକୁ ଯାଇ ମୁହଁ ଦେଖେଇବାକୁ ବି ସରମ ଲାଗିଲା ।

ଏପଟେ ପଶ୍ଚିମ ଆକାଶର ସୂର୍ଯ୍ୟ କାହିଁ କେତେବେଳରୁ ଦୂର ଦିଗବଳୟରେ ବିଲୀନ ଚାରିଆଡେ ଅନ୍ଧାର ମାଡି ଗଲାଣି । ଘରକୁ ବି ଝାର ଜଙ୍ଗଲ ସୁଦୂର ରାସ୍ତା, ଘରକୁ ଫେରିବା ଯାହା, ବିପଦକୁ ବରଣ କରିବା ତାହା । ତା ମାଇଁ ଯେ ତାକୁ କଣ କହୁଥିବେ କେଜାଣି ? ସେ ପୁଣି କି ଉତ୍ତର ଦେଉଥିବ କେଜାଣି ? ଏପରି ସନ୍ଦେହ ର ଚାରିଛକରେ ଘାଣ୍ଟି ହେଉ ହେଉ ଗାଆଁର ମୋ ଗର୍ଲଫ୍ରେଣ୍ଡ୍ ର କଲ୍ ଆସିଲା ।

ଏଇ ବାହାନାରେ ମୁଁ ମୋବାଇଲ୍ ଧରି ଉଠିଗଲି ପୁରା ଛାତ ଉପରକୁ । ପରୀକ୍ଷା ସରୁ ସରୁ ଘରକୁ ଫେରିବା କଥା, ଦୁଇ ଦିନ ହେଲା କଣ କରୁଛି ? କୋଉଠି ରହୁଛି ? ଏମିତି ତା ମାନ ଭଞ୍ଜନ କରି ତା ସହ କଥା ହେଇ ହେଇ ସମୟ ଗଡେଇବାରେ ଲାଗିଲି । ମଝିରେ ସୁବର୍ଣ୍ଣ ଦୁଇ ଥର ଡାକି ବି ଆସିଲା ହେଲେ ମୁଁ ଭାବିଲି, ତା ମାଇଁ କୁ ଆଉ ମୁଁ କେମିତି ବା ମୁହଁ ଦେଖେଇବି, ସେ ଶୋଇ ପଡିବା ପରେ ଯିବି ଆଉ କିଛି ଖାଇପିଇ ରାତିଟା କଷ୍ଟେମଷ୍ଟେ କଟେଇ ପାହାନ୍ତାରୁ ଉଠି ପଳେଇବି । ତେଣୁ ସୁବର୍ଣ୍ଣର ଡାକକୁ ବି ଆଭଏଡ୍ କରି ମୁଁ ସେମିତି କଥା ହେବାରେ ମଜ୍ଜି ରହିଲା ପରି ଆକ୍ଟିଂ କରିବାରୁ ସେ ଚାଲିଯାଏ ।

ଏମିତି ଗର୍ଲଫ୍ରେଣ୍ଡ୍ ସହ ସ୍ନେହପୂର୍ଣ୍ଣ କଥାରେ ଗପମାରି ରୋମାଣ୍ଟିକ୍ ରୋମାଣ୍ଟିକ୍ କଥାରେ ଭୁର୍ତ୍ତେଇ ଫୋନ୍ ରଖି ଛାତ ଉପରୁ ଗାଆଁକୁ ଚାହିଁଲା ବେଳକୁ ଚାରିଆଡ଼େ ନିରବ ନିଶ୍ଚଳ । ରାତି ପ୍ରାୟ ଦଶଟା ଉପରେ । ଭାବିଲି ତା ମାଇଁ ଆଉ ଏତେବେଳ ଯାଏଁ ଚେଇଁ ଥିବ କି ? ଏଇ ଉପର ଡ୍ରଇଂ ରୁମ୍ ର ଟିଭିଟା ଚାଲୁଛି ମାନେ ସୁବର୍ଣ୍ଣ ମତେ ଅପେକ୍ଷା କରିଥିବ । ରାତିରେ ରହିବାକୁ କହିଛି ମାନେ ଆଜି ରାତିସାରା ବି ତ ଗେହିଁବି, ଯାହା ହେଲେ ହେବ ! ଏମିତି ଭାବୁ ଭାବୁ ବାଣ୍ଡଟା ମୋ ପୁଣିଥରେ ଟନ୍ ଟନେଇ ଉଠି ଗାମୁଛାକୁ ତମ୍ବୁ ପରି ଟେକି ଦେଲା । ବାଶ୍ ମୋର ଏମିତି ଟେଙ୍ଗେଇ ତା ଆଗକୁ ଯାଏଁ, ମୋର ୟା’କୁ ଦେଖି ସେ ଆପେ ଆପେ ହିଟ୍ ହେଇଯିବ ଆଉ ତା ପରେ…..