ପିଲାଦିନ ସାଥୀ ଯୌବନର ସ୍ମୃତି (ପ୍ରଥମ ଭାଗ) (Piladina Sathi Joubanara Smruti – 1)

Life ସରିଯିବା ଆଗରୁ

ଏହିପରି ମନରେ ଉଠୁଥିବା ସମସ୍ତ ପ୍ରଶ୍ନର ଉତ୍ତରପାଆନ୍ତୁ ମାତ୍ର ଗୋଟିଏ କ୍ଲିକ୍ ରେ ତେବେ ଡ଼େରି କାହିକି ଏବେ ଡାଉନଲୋଡ କରନ୍ତୁ ଭାଗ୍ୟ ଭବିଷ୍ୟ ଆପ୍

DOWNLOAD NOW

ପ୍ରିୟ ଗିହାକାର ଭାଇ ଓ ଗେହିକାର ଭଉଣୀ ମାନଙ୍କୁ ସ୍ବାଗତ ଜଣାଇ ମୁଁ ମାନବ ଅନେକ ଦିନ ପରେ ଭେଟି ଦେଉଛି ମୋ ଜୀବନର ଆଉ ଏକ ଯୌନ ଅନୁଭୁତିକୁ ଯାହା ମୋ ପାଇଁ ଏକ ଚିର ଦିନର ସ୍ମୃତି ହେଇ ରହି ଯାଇଛି । ଜୀବନର ଚଲା ବାଟରେ କିଏ ଯେ କେତେବେଳେ ଭେଟ ହୋଇ କୋଉ ଏକ ଅଭୁଲା ସ୍ମୃତିଟିଏ ମନ ଭିତରେ ଛାଡିଦିଏ ବୁଝି ହୁଏନି ।

ପିଲା ଦିନର ବାଲିଖେଳ କଥା ଭାବୁ ଭାବୁ ଯଦି ଯୌବନର ଯୌନ ଖେଳ ମିଳିଯାଏ ତାକୁ କିଏ ବା ଭୁଲି ପାରିବ ? ମୋ ଜୀବନରେ ବି ଏମିତି ଘଟଣାଟିଏ ଘଟି ଯାଇଛି ଏଇ କିଛିଦିନ ତଳେ । ସେଦିନ ମୋର IGNOUରେ ପରୀକ୍ଷା ଥିଲା, ବଲାଙ୍ଗୀର ରାଜେନ୍ଦ୍ର କଲେଜରେ । ପରୀକ୍ଷା ହଲ୍ କୁ ତ ମୋବାଇଲ୍ ମନା ତେଣୁ ବାଇକ୍ ଡିକି ଭିତରେ ମୋବାଇଲ୍ ରଖି ଦେଇଥିଲି ସାଇଲେଣ୍ଟ୍ ମୋଡରେ ।

ବାହାରି ଦେଖେଁ ତ ସତରଟି Missed Call ଗୋଟିଏ ନୂଆ ନମ୍ବରରୁ । ବାପ୍ ରେ…. କାହାର ଏଇ ନମ୍ବର ? ବୋଧହୁଏ Urgent ଥିବ କାହାର । ଫଟାଫଟ୍ କଲ୍ ବେକ୍ କରି ଶୁଣିବାକୁ ପାଇଲି ଗୋଟିଏ ଜଣାଶୁଣା ସ୍ବର । ହେଲେ କିଏ ସେଇଟା ମାଇଣ୍ଡ୍ ରିସର୍ଚ୍ଚ କରୁ କରୁ ଜାଣିଲି, ଆରେ ଇଏ ତ ସୁବର୍ଣ୍ଣ । ଯାହାକୁ ମୁଁ ହାଇସ୍କୁଲ ବେଳରୁ ମନେ ମନେ ଲଭ୍ କରୁଥିଲି, ହେଲେ କେବେ କହି ପାରି ନ ଥିଲି ସିନା ।

ସିଏ ତ ଏବେ ଆମ ଗାଆଁରେ ରହୁନି, ସେଥିପାଇଁ ତା ସ୍ବରଟା ଏମିତି ଖାଲି ଶୁଣା ଶୁଣା ଲାଗୁଥିଲା । ସେ କହିଲା, ଏବେ ତା ମାମୁଁ ଘର ଗାଆଁରେ ଅଛି । ଆଉ ବଲାଙ୍ଗୀର ହସପିଟାଲରେ ତା ମାମୁଁ ଏଡମିଟ୍ ହେଇଛନ୍ତି । ଆଜି ତାକୁ ନିହାତି ଭାବରେ ବଲାଙ୍ଗୀର ପହଞ୍ଚିବାକୁ ପଡିବ । ସେଇ ଗାଆଁକୁ ବସ୍ ଯୋଗାଯୋଗ ନାହିଁ କି ଆଉ କୌଣସି ସୁବିଧା ନାହିଁ, ମୁଁ ଯଦି ତାକୁ ଯାଇ ଆଣି ବଲାଙ୍ଗୀରରେ ଛାଡି ଦିଅନ୍ତି, ତା ହେଲେ ଭଲ ହୁଅନ୍ତା ।

ଯେତେ ଯାହା ହେଲେ ମୋ ମନର ପ୍ରଥମ ମାନସୀ । ଖାଲି ମୋର ସେଇ ଭୁଲ୍ ଯୋଗୁଁ ସିନା ଆଜିଯାଏ ମୋ ଠୁ ଦୂରେଇ ରହିଛି । ଆଉ ସେସବୁ ଭୁଲି ଶେଷରେ ଯଦି ମୋ ସାହାଯ୍ୟ ମାଗୁଛି, ୟା ଠୁ ବଡ଼ ଖୁସିର କଥା ଆଉ କଣ ଅଛି ? ସାଙ୍ଗେ ସାଙ୍ଗେ ବାଇକ୍ ଛୁଟାଇଲି ତା ପାଖକୁ । ବାଟରେ ଅତୀତର ସେଇ ମୂହୁର୍ତ୍ତ ଗୁଡିକ ସବୁ ମନେ ପଡି ଯାଉଥିଲା, ଯାହା ତା ସାଥେ କଟେଇଥିଲି ।

ମୋର ବୋଧହୁଏ ନବମ ଶ୍ରେଣୀ ଆଉ ତାର ସପ୍ତମ ଥିଲା । ପ୍ରେମ କଣ ଜାଣି ନ ଥିଲୁ ଖାଲି ସିନେମାରେ ହିରୋ ହିରୋଇନଙ୍କ ଅନାବିଳ ଭଲପାଇବା ଦେଖି ମୁଁ ତା ପ୍ରତି ଅନେକ ଆକର୍ଷିତ ହୋଇ ପଡିଥିଲି କାରଣ ସେ ସେଇ ବୟସରୁ ଖୁବ୍ ସୁନ୍ଦରୀ ଥିଲା, ସିନେମା ହିରୋଇନ ପରି । ଆଉ କେଜାଣି କାହିଁକି ସିଏ ବି ସବୁବେଳେ ମୋ ପାଖେ ପାଖେ ରହୁଥିଲା ।

ମୋର ସବୁ ଅଳି ଅଝଟକୁ ସହି ଯାହା କହିଲେ ତାହା କରୁଥିଲା । ଲାଗୁଥିଲା ଯେମିତି ମୁଁ ତାକୁ ଛନେ ନ ଦେଖିଲେ ଅନ୍ଧ ହେଇଯିବି ଆଉ ସିଏ ମତେ ନ ଦେଖିଲେ । ଗାଆଁରେ ତ କେବଳ ପଞ୍ଚମ ଯାଏଁ ଥିଲା ତେଣୁ ପଢିବାକୁ ଅନ୍ୟ ଗାଆଁକୁ ଯିବାକୁ ପଡୁଥିଲା । ସେ ଯେ ପ୍ରାୟ ଅଧିକାଂଶ ଦିନ ତା ସମ ବୟସୀ ଝିଅ ମାନଙ୍କ ସହ ନ ଯାଇ ମୋ ସାଇକେଲ ଆଗରେ ବସି ଯିବାକୁ ପସନ୍ଦ କରୁଥିଲା ।

ଧିରେ ଧିରେ ଏଇ ନିବିଡତା ଏତେ ବଢିଗଲା ଯେ, ସେ ଗାଧେଇ ଯିବା ଆଗରୁ ମତେ ଡାକି ଆସୁଥିଲା; ମୋର ଝାଡା ଯିବା ଦେଖି ସିଏ ବି ପାଣି ଢାଲେ ଧରି ହଗିବାକୁ ଯାଉଥିଲା, ଅବସ୍ୟ ସେଇଟା ମୋ ସହ ନ ଯାଇ ଝିଅ ମାନେ ଯୁଆଡେ ଯାଆନ୍ତି ସିଆଡେ । ବାସ୍ ଏଇ ଯୋଉ “ସେକ୍ସ” ଜିନିଷଟାକୁ ଛାଡି ମନରେ ଅନେକ ଆଶା ଅନେକ ସ୍ବପ୍ନ ନାଚି ଉଠୁଥିଲା ତାକୁ ନେଇ ।

ଏଇ ଭିତରେ ତା ମାଆଁ ବି ତାକୁ ଛାଡି ଆର ପାରିକୁ ଚାଲିଗଲା ତଥାପି ମତେ ଦେଖି ତା ମୁହଁଟା ସବୁବେଳେ ହସ ହସ । ଆମ ଭିତରେ ଏଇଟା ପ୍ରେମ ନା ଭଲ ପାଇବା ନା ଆଉକିଛି ଜାଣି ନ ଥିଲୁ ବାସ୍ ଏତିକି ଲାଗୁଥିଲା ନା ତା ବିନା ମୁଁ ରହି ପାରୁଥିଲି, ନା ମୋ ବିନା ସେ । ଆଉ ମାତ୍ର ପଚାଶ ପଇସିଟିଏ ପାଇଁ ଦିନେ ତାଙ୍କ ଘରେ ଏମିତି ହେଲା ଯେ, ସେଇ ଘଟଣାଟି ଏବେ ବି ମୋ ମନେ ପଡିଗଲେ, ଦେହମୁଣ୍ଡ ଶୀତେଇ ଉଠେ । ଘରେ କେହି ନ ଥିଲେ, ଖାଲି ସେ ଆଉ ମୁଁ ।

ମୋ ହାତରେ ଥିବା ସେଇ ପଇସାଟାକୁ ଛଡେଇ ନେବାକୁ ସେ ଆପ୍ରାଣ ଉଦ୍ୟମ କରୁଥିଲା ଆଉ ମୋ ପାଇଁ ବି ବୋଧହୁଏ ଚେଲେଞ୍ଜ୍ ହେଇଗଲା । ଦୁହିଁଙ୍କ ଟଣା ଓଟରା ରେ କିଏ କେତେବେଳେ କାହା ଉପରେ ଶୋଇ ଲଦି ହେଉଥିଲୁ ଜଣା ନାହିଁ । ତା ଦେହରେ ଥାଏ ଟୁ ପିସ୍ ୱ।ଲା ଡ୍ରେସ ଆଉ ମୁଁ ପିନ୍ଧିଥାଏ ହାଫ୍ ପେଣ୍ଟ ହାଫ୍ ସାର୍ଟ୍ ।

ସେତେବେଳେ ତ ଏଇ ସେକ୍ସ କି ରୋମାନ୍ସ୍ ଏମିତିକି ଏଇ କିସ୍ କରିବା ଉପରେ ବି ମୋର କିଛି ଧାରଣା ନ ଥିଲା ତେଣୁ ପରସ୍ପର ଯେତେ ଗଡା ଗଡ଼ି ହେଇ ଟଣା ଓଟରା ହେଲେ ମଧ୍ୟ ସେ ସବୁ ଦୂରରେ । ତଥାପି ପ୍ରଥମ ଥର ତା ଦେହ ସହ ମୋ ଦେହର ଏପରି ଘର୍ଷଣ କେଜାଣି କାହିଁକି ମୋ ଦେହକୁ ଥରେଇ ପକାଉଥିଲା । ହୃଦୟର ସ୍ପନ୍ଦନ ବଢି ଛାତି ଧଡ ଧଡ ହେଉଥିଲା, ସେମିତି ତାର୍ ବି ।

ଦୁହିଁଙ୍କ ମୁହଁରେ ଅନେକ ବେଳରୁ କଥା ନାହିଁ । ଖାଲି ସଁଅଁ ସଁଅଁ ହେଇ ନାକ ଓ ପାଟି ବାଟେ ଗରମ ନିଶ୍ବାସ ର ସ୍ବର । ସେ ତ ଯେତେ ଚେଷ୍ଟା କଲେ ବି ମୋ ଠୁ ଛଡେଇ ପାରିଲା ନି, ଶେଷରେ ତା ମୁହଁଟା ଭୋକିଲା ବାଘୁଣୀ ପରି ଭୟଙ୍କର ଦିଶି ତଳେ ବସି, ପଇସା ମୁଠାଇଥିବା ମୋର ସେଇ ହାତଟାକୁ ତା ଛାତି ଉପରୁ ଟାଣି ଦୁଇ ଜଙ୍ଘ ମଝିରେ ଜାକି ରଖିଲା ।

ମୁଁ ଠିକ୍ ତା ପଛପଟେ ଆଣ୍ଠୁମାଡି ବସିଥାଏଁ । ଏମିତି ଜୋରରେ ମୋ ହାତକୁ ଟାଣି ତା ଦୁଇ ଜଙ୍ଘ ସନ୍ଧିରେ ଚାପି ରଖିଲା ଯେ ମୁଁ ମୋ ହାତକୁ ଟାଣି ପାରୁ ନ ଥାଏଁ ଫଳରେ ତା’ଠୁ ଛଡେଇ ହେବାକୁ ଅନ୍ୟ ହାତରେ ତାକୁ କୁତୁକୁତୁ କରିବାରେ ଲାଗିଲି । ତଥାପି ସେ ନଛୋଡ ବନ୍ଧ । ଆଉ ଏଇ ଛଡାଛୁଡି ଭିତରେ କେତେବେଳୁ ଯେ ମୁଁ ତାର ଗୋଟିଏ ଦୁଧକୁ ଧରି ଚିପିବାରେ ଲାଗି ଥିଲି ଜଣା ନାହିଁ । ତଥାପି ଯେତେବେଳେ ଜାଣିଲି ତା ଟେନିସ ବଲ୍ ସାଇଜ୍ ର ଦୁଧ ଚିପିବାକୁ ମତେ ବହୁତ ଭଲ ଲାଗିଲା ।

ପୁରା ଟେନିସ ବଲ୍ ପରି ଉପରେ ନରମ ଭିତରେ ଟାଣ । ଆଃ ଗୋଟିଏ କଣ, ଗୋଟି ଗୋଟି କରି ଦିଇଟା ଯାକକୁ ଚିପି ଦଳି ଚକଟି ପକେଇଲି । ତଥାପି ସେ ଛାଡିଲାନି ବରଂ ଆହୁରି ଜୋରରେ ମୋ ହାତକୁ ଟାଣି ତା ଜଙ୍ଘ ସନ୍ଧିରେ ଜାକି ରଗଡି ଦେଉଥାଏ । ମତେ ତ ସେସବୁ ଜଣା ନ ଥାଏ ଖାଲି ତା କବଳରୁ ନିଜକୁ ଛଡେଇବା ପାଇଁ ତା ଦୁଧ ମାନଙ୍କୁ ଦଳି ପକାଉଥାଏଁ । ଏତିକିରେ କଣ ହେଲା କେଜାଣି, ତା ଦେହ ଥରି ଉଠି ଲୋମ ଗୁଡା ଟାଙ୍କୁରି ଗଲା । ଖୁବ୍ ଜୋରରେ ସଁଅଁ ସଁଅଁ ହେଇ ଲମ୍ବା ଲମ୍ବା ନିଃଶ୍ବାସ ନେବା ସହ ମୋ ହାତକୁ ବି କାମୁଡି ପକେଇଲା ।

ତା କାମୁଡା ଯନ୍ତ୍ରଣା ଏତେ କଷ୍ଟକର ଥିଲା ଯେ ମୁଁ ସେ ପଇସା ଟାକୁ ଛାଡିଦେଲି । ତାକୁ ସିଏ ବି ଗୋଟାଇଲ ନାହିଁ ବରଂ ଆହୁରି ମତେ ତା ଆଡକୁ ଭିଡି ନେଉଥାଏ । ଶେଷରେ ମୁଁ ବି ନିଜର ଭାରସାମ୍ୟ ହରାଇ ତଳେ ପଡିଗଲି । ସେ ଭୋକିଲା ବାଘୁଣୀ ପରି ମୋ ଉପରେ ଶୋଇ ମତେ ଜାବୁଡି ଧଇଲା । ମୁହଁରୁ ତାହାର ଗରମ ଗରମ ନିଃଶାସ୍, ଖାଲି ସଁଅଁ ସଁଅଁ ହେଉଥାଏ ।

ମୁଁ ଠିକ୍ ଅନୁଭବ କରୁଥାଏ ତାର ସେଇ ଗୋଲ୍ ଗୋଲ୍ ଦୁଧ ଯୋଡାକ ମୋ ପେଟରୁ ଛାତିଯାଏଁ, ପୁଣି ଛାତିରୁ ପେଟଯାଏଁ ଚାପି ହେଇ ହେଇ ଆସୁଥିଲେ ଯାଉଥିଲେ । ତା ଖର ନିଃଶ୍ବାସ ମିଶ୍ରିତ କୋମଳ ମୁହଁଟା ବି ମୋ ବେକରୁ ମୁହଁ, ପୁଣି ମୁହଁରୁ ବେକଯାଏଁ, ଘୁରି ଆସୁଥିଲା ।

ବେଳେ ବେଳେ ତା ନରମ ଓଠର ଗରମ ସ୍ପର୍ଶ ମୋ ମୁହଁରେ ଠିକ୍ ଅନୁଭବ କରିପାରିଲେ ବି ମୁଁ ଯେମିତି ଏସବୁର ଅନଭିଜ୍ଞ ଥିଲି । ଭିତରେ ଭିତରେ ମୋତେ କଣ ନାଇଁ କଣ ଲାଗି ଯାଉଥିଲେ ବି ତାର ପ୍ରତିକ୍ରିୟା ସ୍ବରୂପ ମତେ କଣ କରିବାକୁ ପଡିବ ଜାଣି ନ ଥିବାରୁ ବାସ୍ କାଠ ଗଣ୍ଡିଟିଏ ପରି ପଡି ରହିଥିଲି ।

ଠିକ୍ ଏତିକି ବେଳେ ତା ମଝିଆଁ ଭାଇ ଆସି ଯିଵାରୁ ଦୁହେଁ ଦୁହିଁଙ୍କୁ ଛାଡ଼ି ଅଲଗା ହେଇଗଲୁ । ସେଇ ଦିନଠୁ ମତେ ଆଉ ରାତିରେ ବି ନିଦ ହେଲାନି । କେଜାଣି କାହିଁକି ସେଇ ମୂହୁର୍ତ୍ତଟା ମୋ ଆଖି ଆଗରେ ବାରମ୍ବାର ଝଲସି ଉଠି ଦେହକୁ ଥରେଇ ଦିଏ । ହୃଦ ସ୍ପନ୍ଦନ ବଢିଯାଇ ଲୋମଗୁଡା ଟାଙ୍କୁରି ଉଠେ ।

ଇଚ୍ଛା ହୁଏ ଧାଇଁ ଯାଇ ତାକୁ ସେମିତି ଜାବୁଡି ପକେଇବାକୁ ହେଲେ ପରେ ଜାଣିଲି, ମୋ ପାଇଁ ସେଦିନ ତା ମଝିଆଁ ଭାଇଠୁ ଖୁବ୍ ମାଡ ଖାଇଲା ତେଣୁ ସାହସ ହେଲାନି ଆଉ ତା ପାଖକୁ ଯିବାକୁ ତଥାପି ସେ କେବେ କେମିତି ଲୁଚି ଲୁଚି ମୋ ପାଖକୁ ଧାଇଁ ଆସେ ହେଲେ ମୁଁ ଚାହେଁ ନି ମୋ ପାଇଁ ସେ ମାଡଗାଲି ଖାଉ ।

ଏମିତି କିଛି ଦିନ ପରେ ମୋର ମାଟ୍ରିକ ପରୀକ୍ଷା ଆଉ ମାଟ୍ରିକ ପରୀକ୍ଷାରେ ବା ତା ପରେ ପରେ କଣ କଣ ସବୁ ହେଲା ତମେମାନେ ସବୁ ଜାଣିଛ । ଆଉ ସିଏ ମତେ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ସହ ଯିଏକି ତା ବଡ଼ ବାପାଙ୍କ ଝିଅ, ଏପରି ଅସଞ୍ଜତ ଅବସ୍ଥାରେ ଦେଖି ସେଇଦିନ ଠାରୁ ମୋ ଠୁ ଏତେ ଦୂରକୁ ଚାଲିଗଲା ଯେ, ନା କେବେ ଆଉ ମୋ ମୁହଁ ଚାହିଁଛି ନା ତା ମୁହଁ ମତେ ଦେଖେଇଛି ।

ଆଉ ମୁଁ ବି ଲକ୍ଷ୍ମୀ ର ଯୌବନରେ ଏତେ ମାତି ଯାଇଥିଲି ଯେ ତାକୁ ପୁରା ଭୁଲି ଯାଇଥିଲି । କିନ୍ତୁ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ମତେ ଛାଡିଗଲା ପରେ ଯେତେବେଳେ ଜାଣିଲି, ସିଏ ବି ଗୋଟେ କାହା ସହ ସେଟିଂ ହେଇ ସାରିଛି । ତେଣୁ ଅଯଥା ଡିଷ୍ଟର୍ବ ନ କରିବାକୁ ମୁଁ ବି ଦୂରେଇ ରହିଲି । ପରେ ବଲାଙ୍ଗୀର ରେ ରହିଲା ବେଳେ ଜାଣିଲି ତାର ଏମିତି ହେଁ ହେଁ ଫେଁ ଫେଁ ହେବାର ଦେଖି ତାର ମେରେଜ୍ କରି ଦିଆଯାଇଛି । ପୁଣି କିଛି ଦିନ ପରେ ଶୁଣିଲି, ତା ଶାଶୁ ଘରୁ ସେ ପଳେଇ ଆସିଛି ଯେଉଁଥିପାଇଁ ତାଙ୍କ ଘରେ ଗାଳି ଗୁଲଜ କରିବାରୁ ସେ ଘରଛାଡି ବରଗଡର କୋଉ ଲେଡିଜ୍ ହଷ୍ଟେଲରେ ୱ।ଡେନ୍ ଅଛି । ଆଉ ଏଇ ଛୁଟିରେ ବୋଧହୁଏ ତା ମାମୁଁ ଘରକୁ….

ଏମିତି ତା ସାଥେ ଘଟିଥିବା ପିଲା ଦିନର ସେଇ ସ୍ମୃତି ସବୁକୁ ଗୋଟାଉ ଗୋଟାଉ ତା ଦେଇଥିବା ଠିକଣାକୁ ଗୁଗଲରେ ସର୍ଚ୍ଚ ମାରି କୋଉଠି ଯେ ପହଞ୍ଚି ଗଲି ଜଣା ନାହିଁ ସେଇଟା ତ କୋଉ ଜଙ୍ଗଲ ଭିତରେ, କାଳେ ରାସ୍ତା ଭୁଲିଯିବି ବୋଲି ସେ ଅଧାବାଟ ଆସିଥିଲା ଆଉଜଣେ ଶାଢିପିନ୍ଧା ଲେଡିଜ୍ ସହ । ପଶ୍ଚିମ ଆକାଶର ଦୂର ଦିଗବଳୟରେ ଜାଜ୍ବଲ୍ୟମାନ ସୂର୍ଯ୍ୟଙ୍କ ଅସ୍ତପରେ ପରିବେଶ ଟା ଝାପସା ଅନ୍ଧାର ଲାଗୁଥିଲେ ହେଁ ବିପରୀତ ଦିଗରୁ ପୂର୍ଣ୍ଣମୀର ଚାନ୍ଦ ଉଁଇଁ ଆସିଲା ପରି ସେ ଦୁହିଁଙ୍କ ଚେହେରା ଝଟକି ପଡୁଥାଏ ।

ଏତେ ଦିନ ପରେ ତାକୁ ଦେଖି ପ୍ରଥମେ ଚିହ୍ନି ପାରିଲି ନି । କୋଇଲା ଗଦା ଭିତରେ ଥିବା ହୀରା କୁ ଘସିମାଜି ଜୁଏଲରୀ ଦୋକାନରେ ସଜେଇ ରଖିଲେ ଯେମିତି ଚିହ୍ନି ହୁଏନି । ପଙ୍କରୁ ପଦ୍ମ ଫୁଟିଲା ପରି ତା ବେଶଭୁଷା, ଶାରୀରିକ ଗଠନ ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ବଦଳି ଯାଇଛି । ଛୋଟ ବେଳରୁ ତ ହିରୋଇନ ପରି ଦେଖା ଯାଉଥିଲା, ଆଉ ଏବେ ଯେମିତି ଆଗ ଧାଡିର ମଡେଲ ।

ବେଶି ଡେଙ୍ଗା ନ ହେଲେ ବି ସୁନ୍ଦର ସୁଢୋଲ ଶରୀର । ତା ଉପରେ ଟାଇଟ୍ ସାଲୁଆର୍ ନା ଏଇଟାକୁ କଣ କହନ୍ତି ଯେ ? ଛାତିରେ ଯଦି ଓଢଣିଟା ଫୁଲିକି ନ ଥାଆନ୍ତା କି ସେ ଡ୍ରେସର ରଙ୍ଗ ତା ଦେହର ରଙ୍ଗ ଠୁ ଅଲଗା ହେଇ ନ ଥାଆନ୍ତା ତେବେ କିଛି ପିନ୍ଧିଛି କି ନାହିଁ ଜଣା ପଡନ୍ତା ନି ମାନେ ଏତିକି ଟାଇଟ୍ । ଠିକ୍ ତଳେ ବି ସେମିତି ଫୁଲ୍ ଟାଇଟ୍ ବ୍ରାଣ୍ଡେଡ୍ ଲେଗିନ୍ସ୍ ।

ପଛ ପଟ ଗାଣ୍ଡିଟା ହାଣ୍ଡି ପରି ଫୁଲି ଦୋହଲି ଉଠୁଛି । ଦେଖୁ ଦେଖୁ ବାଣ୍ଡଟା ମୋ ଭିତରେ ଭିତରେ ଧଇଁସଇଁ ହେବାରେ ଲାଗିଲା । ତା’ଠୁ ଆହୁରି ସେକ୍ସି ଲାଗୁଥିଲା ସେଇ ଶାଢିପିନ୍ଧା ଲେଡିଜ୍ ଟା । “ଏମିତି ଅନେଇଁ ଥିବୁ ନା, ପଛକୁ ବାଇକ୍ ମୋଡିବୁ ? ଅନ୍ଧାର୍ ହେଲାଣି ପରା ।“ ଚମକି ପଡି ବାଇକ୍ ମୋଡିଲି । ଟୋକାଙ୍କ ପରି ମୋ ବାଇକ୍ ପଛରେ ବସୁ ବସୁ ତା ଦୁଧ ଯୋଡ଼ାକ ବେଲୁନ୍ ପରି ମୋ ପିଠିରେ ଜାକି ହେଲା । ଓଃ ମାଇଁ ଗଡ୍ ! ଏମିତି ଲାଗିଲା, ଯେମିତି ଓଲଟି ପଡି ସେଇ ବାଇକ୍ ଉପରେ ଏକା ତା ଦୁଧକୁ ଚିପି ଚିପି ଗେହିଁ ପକାନ୍ତି ।

ତଥାପି ଏତେ ଦିନ ପରେ ମୋ ଉପରେ ଭରସା କରିଛି, ଏଇ ତ ଆରମ୍ଭ, ନମ୍ବର୍ ମିଳିଛି ମାନେ ନ ପଟେଇ ଛାଡିବି କି ? ଏମିତି ଭାବି ମୁଁ ଚୁପଚାପ ବାଇକ୍ ଛୁଟାଇଲି । ଗାଉଁଲି କଚ୍ଚା ରାସ୍ତା । ଖାଲ ଢିପ ରାସ୍ତା ସାଙ୍ଗକୁ ବାଇକ୍ ର ଡବଲ୍ ସିଟର୍ ସ୍ଲିପରି ସିଟ୍ । ଟିକିଏ ଏପଟ ସେପଟ ହେଲେ ମୋ ପିଠିରେ ତା ଦୁଧ ଲଦବଦେଇ ଯାଉଛି । ଜମାରୁ ସହି ହେଉନି । ପୂର୍ବର ସେଇ ଭୁଲ୍ ପାଇଁ ମୋର ବି ସାହସ ହେଉ ନ ଥାଏ ତାକୁ ସେମିତି କିଛି କହିବାକୁ ।

ତଥାପି ନିରବତା ଭଙ୍ଗ କରି ପଚାରିଲି, “ତୋର ତ ଗୋଟା ମୋଟା ସବୁ ବଦଳି ଯାଇଛି, ମୁଁ ଜମାରୁ ଚିହ୍ନି ପାରୁ ନ ଥିଲି ।“ ଭାବୁଥିଲି ମୋ ଉପରେ ଆଜିଯାଏ ସିଏ ରାଗିଥିବ, ହେଲେ ଇଏ କଣ ଫଟାଫଟ୍ ଉତ୍ତର ଦେଉଛି, “ସରକାରୀ ଚାକିରୀ କଲୁ; ଡେଲି ନୂଆ ନୂଆ ଗାର୍ଲଫ୍ରେଣ୍ଡ ପାଇଲୁ; ଆମକୁ ଆଉ କାଇଁ ଚିହ୍ନିବୁ?”

ମୁଁ- ତତେ କିଏ କହିଲା, ମୁଁ ଡେଲି ଗୋଟେ ଗୋଟେ ଗାର୍ଲଫ୍ରେଣ୍ଡ ପାଉଛି ବୋଲି ?

ସେ- କାଇଁ ତୁ ମତେ ନ କହିଲେ ତୋ ବିଷୟରେ କିଛି ଜାଣିବି ନି କି ?

ମୁଁ- ଧେତ୍…. ମୋ ବିଷୟରେ ତତେ କିଏ ମିଛ Information ଦେଇଛି….

ସେ- ଆ ହା ହା ମୋ ସତିଆ ପୁରୁଷ…… ସେତେ ଭାଉ ଆଉ ଖାଆନା…. ଯାହା ତ ଦି’ ଆଖିରେ ଦେଖିଛି ଦେଖିଛି, ଏବେ ବି ତୋ ଟିକିନିକି ଖବର ମୋ ପାଖରେ ଅଛି ବୁଝିଲୁ…. ତାର ଏମିତି ଅଭିମାନ ଭରା ଅଭିଯୋଗ ଶୁଣି ମୁଁ ନ ହସି ରହି ପାରିଲି ନି । ସେମିତି ହସି ହସି କହିଲି, “କଣ ଟିକିନିକି ଖବର ରଖିଛୁ ଶୁଣେ ?”

ସେ ପୁଣି ସେମିତି ଅଭିମାନ ଭରା କଣ୍ଠରେ କହିଲା, “କାହା କଥା କହିବି ? ସେଇ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ନାନୀ, ନା ଅହଲ୍ୟା, ବିମଳା ଭାଉଜ, ମାଧୁରୀ, ବବି, ଅନିତା ନା ଆଉ କାହାର ?” ତା ମୁହଁରୁ ଏମାନଙ୍କ ନାଆଁ ଶୁଣି ମୁଁ ବି ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇଗଲି । ବାପ୍ ରେ ଇଏ ତ ସତରେ ମୋ ପଛରେ ସିସି କ୍ୟାମେରା ଲଗେଇଲା ପରି ସବୁ କହି ଯାଉଛି । ମୁଁ ଚୁପ୍ ରହିଗଲି, ମୁହଁରୁ ଆଉ କଥା ବାହାରିଲା ନାହିଁ । ଠିକ୍ ଏତିକିବେଳେ ଏକ ବଡ

ଖାଲରେ ଚକାଟା ପଡିଗଲା ଆଉ ସେ ଧାଇଁ କିନା ମୋ ପିଠିରେ ବାଡେଇ ହଉ ହଉ ତା ଦୁଧ ଯୋଡ଼ାକ ଜାକି ହେଇ ଲଦବଦେଇ ଗଲା । ଦେହରେ ମୋର କରେଣ୍ଟ ଖେଳିଗଲା । ସହି ହେଲା ନି, ଇଚ୍ଛା ହେଲା, ସେଇ ନିଛାଟିଆ ଜଙ୍ଗଲରେ ବାଇକ୍ ରଖି ତା ଦୁଧକୁ ଟିକିଏ ଦଳି ଦେଖନ୍ତି କି ? ଆଃ…. ପିଠିରେ ମୋର ତ ବେଲୁନ୍ ଜାକି ହେଲା ପରି ଲାଗୁଛି, ଟିକିଏ ଚିପି ଚିପି ଖେଳିଲେ କେମିତି ଲାଗନ୍ତା ଯେ ?”

ମୁଁ ଏମିତି ଭାବୁ ଭାବୁ ସେ ଟିକିଏ ପଛକୁ ଘୁଞ୍ଚି କହିଲା, “ଏମିତି କଣ ଚୁପ୍ ହେଇଗଲୁ ଯେ ? ମୁଁ ଗାଆଁରେ ନ ରହିଲେ ବି ମୋ ମୁହଁରୁ ସତ ଟା ଶୁଣି ଡରିଗଲୁ କି ? ଆରେ ଡର୍ ନା ମ; ମୁଁ କଣ ତୋର ସ୍ତ୍ରୀ ହେଇଛି ଯେ ତତେ ଡିଭୋର୍ସ୍ ଦେଇଦେବି ?” ତା କଥା ଶୁଣି ମୁଁ ଖାଲି ନିର୍ଲଜ ଙ୍କ ପରି ହସିଦେଇ କହିଲି, “କାଇଁ, ହେଇ ଯାଉନୁ ?” ଏଥର ସେ ବି ଟିକିଏ ହସିଦେଇ କହିଲା, “ହେବାକୁ ଇଚ୍ଛା ଥିଲା ଯେ, କିନ୍ତୁ ଏବେ ଆଉ ନୁହେଁ !”

ମୁଁ- (ତାର ଏମିତି କଥା ଶୁଣି ମତେ ଟିକିଏ ଖୁସି ଲାଗିଲା) ହେବାକୁ ଇଚ୍ଛା ଥିଲା, ମାନେ ତୁ ବି ମତେ ଲଭ୍ କରୁଥିଲୁ କି ?

ସେ- (ହସିଦେଇ) କଣ ପିଲା ଦିନେ ପ୍ରପୋଜ୍ କରି ପାରିଲୁ ନି ବୋଲି ଏବେ କରୁଛୁ କି ?

ମୁଁ- (ଉତ୍ସୁକ ହୋଇ) ନାଇଁ ମ, ତୁ କହିଲୁ ତ ହେବାର ଥିଲା ବୋଲି; କହ ନା, ତୁ ବି ମତେ ଲଭ୍ କରୁଥିଲୁ ନା ?

ସେ- ନାଇଁ…. ମୁଁ କାଇଁ ତତେ ଲଭ୍ କରିବି ଯେ ? ପାଗଳୀ ଥିଲି ବୋଲି ସବୁବେଳେ ତୋ ଆଗପଛ ହେଉଥିଲି, ତୁ ଯେତେବେଳେ ଡାକିଲେ ଧାଇଁ ଆସୁଥିଲି, ଯାହା କହିଲେ ମାନୁଥିଲି, ଏମିତିକି ଭାଇ ଠାରୁ ମାଡ ବି ଖାଇଲି…. ଆଉ ଶେଷରେ ତୁ….

ମୁଁ- ସରି ୟାର୍, କମ୍ ସେ କମ୍ ତୁ ହେଲେ ତ ମତେ କହି ପାରିଥାନ୍ତୁ….

ସେ- (ଅଭିମାନ ଭରା ସ୍ବରରେ) ଯେଉଁଠି ମନକଥା ଆଉ ଗୋଟେ ମନ ବୁଝିପାରେ ସେଇଠି ଆଉ କହିବାର ଆବଶ୍ୟକତା ହିଁ ନାହିଁ ବୋଲି ଭାବୁଥିଲି । (ଟିକେ ଚୁପ୍ ରହିଲା ପରେ ଦୀର୍ଘ ଶ୍ବାସ ନେଇ) ଠିକ୍ ହେଲା କହି ନ ଥିଲି ବୋଲି, ନ ହେଲେ ତ….. ତା ଅଭିମାନଟାକୁ ମୁଁ ଠିକ୍ ବୁଝି ପାରୁଥିଲି, ତେଣୁ ମୋ ମୁହଁରେ ବି ଆଉ ଭାଷା ନ ଥିଲା । ଦୁହେଁ ନିରବ ।

ଖାଲ ଢିପ ଜଙ୍ଗଲିଆ କଚ୍ଚା ରାସ୍ତା। ବାଇକ୍ ଟା ଖାଲି ଉଠୁଛି ଆଉ ପଡୁଛି, ଆଉ ବାଇକ୍ ର ସେଇ ଉତ୍ଥାନ ପତନ ସହ ସେ ବାରମ୍ବାର ମୋ ପିଠିରେ ଲାଗିଯାଇ ତା ଦୁଧଟା ପିଠିରେ ବେଲୁନ୍ ଜାକିଲା ପରି ଲଦବଦେଇ ଯାଉଛି । ଯାହା ମୋ ପୁରୁଷାର୍ଥଟାକୁ ଭିତରେ ଭିତରେ ଦୋହଲାଇ ଦେଉଛି । ସହି ହେଉନି ଏମିତି ଅନ୍ଧାର୍ ରାତିର ଶୁନଶାନ୍ ରାସ୍ତାରେ ତାର ଏମିତି ପିଠିରେ ଦୁଧ ଜାକିବା । ସେଇଟା ପୁଣି ଥରେ ଅଧେ ନୁହେଁ, ଖରାପ ରାସ୍ତା ଯୋଗୁଁ ବାରମ୍ବାର । ଛୋଟ ବେଳେ ତା ଦୁଧ ଧରିଥିଲି, ଚିପିଥିଲି, ଆଉ ସିଏ ବି ମୋ ଛାତିରେ ଜାକିଥିଲା; ହେଲେ ଏତେ ଵଡ଼ ବଡ଼ ଲାଗୁ ନ ଥିଲା ।

ଏବେ ତ କେଡ଼େ କେଡ଼େ ହେଇଛି, ଓଢଣିଟାକୁ ଢାଙ୍କି ହେଇଥିବାରୁ ଦେଖି ନି, ତଥାପି ପିଠିରେ ଏମିତି ବାରମ୍ବାର ଚାପି ହେବାରୁ ଯାହା ଜଣା ପଡୁଛି, ପୁରା ବଡ ବଡ ବେଲୁନ୍ ସାଇଜ୍ ର ନିହାତି ହେବ । ବାପ୍ ରେ ଏତେ ମୁଲାୟମ ! ବାଇକ୍ ରଖି ଟିକେ ଚିପି ଚିପି ଖେଳନ୍ତି କି ? ହେଲେ ସିଏ ତ ପୁରା ଗୁମସୁମ୍ ହେଇଗଲା । ତାକୁ ଛୋଟବେଳୁ ଜାଣିଛି, ହେଲେ କେବେ ବୁଝି ପାରିନି ବୋଲି ସିନା ମୋ ଲଭ୍ ପ୍ରପୋଜ୍ କରି ନି, କିନ୍ତୁ ହଜାର ଥର ଚେଷ୍ଟା ତ କରିଥିଲି । ଏମିତି ତା ଚରିତ୍ର ।

କେତେବେଳେ ବହୁତ ଖୁସି ମଜାକ୍ ତ କେତେବେଳେ ପୁରା ଗୁମସୁମ୍ । କିଛି ବୁଝି ହୁଏନି, ତା ମନକଥା । ତଥାପି ପରିସ୍ଥିତିଟାକୁ ରୋମାଣ୍ଟିକ କରିବାକୁ ପୁଣି ହସିକି କହିଲି) ଏମିତି ଗୁମସୁମ୍ ରହିଲେ ରାସ୍ତା କେବେ ସରେ ନି, କିଛି କହିବୁ ନି କି….

ସେ- (ବୋଧହୁଏ ସିଏ ବି ସ୍ବାଭାବିକ ରହିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରୁଥିଲା) ମୁଁ କାଇଁ ଗୁମସୁମ୍ ରହିବି ? ତୁ କିଛି କହୁନୁ ?

ମୁଁ- ଏବେ ତ ଭଲରେ ଅଛୁ ? ଗାଆଁ ତ ଛାଡିଲୁ, କୋଉଠି ରହି କଣ କରୁଛୁ ?

ସିଏ ବି ସେମିତି ଅଭିମାନ ଭରା କଣ୍ଠରେ ତା ସବୁକଥା କହିଲା । ସେଇ ଭିତରେ ଆମ ପିଲା ଦିନ ର ଅନେକ ସ୍ମୃତିକୁ ରୋମନ୍ଥନ କରୁକରୁ ବୋଧହୁଏ ମୋର ମନେ ପକେଇ ଦେବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରୁଥିଲା । ଆଉ ମଝିରେ ମଝିରେ ମୋ ପିଲାଦିନର ସରଳତା, ନିଷ୍କପଟତାର ଉଦାହରଣ ଦେଇ ଏବେ କେମିତି ଏତେ ବଦଳି ଯାଇ ଅନେକ ଝିଅଙ୍କ ସହ ସଂପର୍କ ରଖୁଛି ସେଇଥିପାଇଁ ଭର୍ତ୍ସନା ମଧ୍ୟ କରୁଥିଲା । ତାଆରି ଭିତରେ ମତେ ଲାଗୁଥିଲା, ଏବେ ବି ତା ମନରେ ମୋ ପ୍ରତି ଦୁର୍ବଳତା ରହିଛି; ନହେଲେ ମୋର ଟିକିନିକି ଖବର ରଖନ୍ତା କାହିଁକି ? ଏମିତି ତା ଗପ ଶୁଣୁଶୁଣୁ ବାଇକ୍ ଚକାଟା ଗୋଟିଏ ବୁଲାଣି ଜାଗାରେ ହଠାତ୍ ଗୋଟିଏ ବଡ଼ ଖାଲରେ ପଡି ବଡ଼ ଜାର୍କିଂ ହେବାରୁ ମୋ ଦେହରେ ସେ କଚାଡି ହେଲା ପରି ପିଟି ହେଲା । ୱ।ଓ କଣ ଦୁଧ ମ ତାର !

ମୋ ପିଠିରେ ପୁରା ଲଦବଦେଇ ଯିବାରୁ ମୋ ବାଣ୍ଡଟା ଟିଙ୍ଗେଇ ଗଲା । ବାଇକ୍ ଷ୍ଟାର୍ଟ ତ ବନ୍ଦ ହେଇ ଯାଇଥିଲା, ମୁଁ ଆଉ ନିଜକୁ କଣ୍ଟ୍ରୋଲ କରି ନ ପାରି ସେମିତି ବାଇକ୍ ରେ ବସି ପଛପଟୁ ତା ଦୁଇ ହାତକୁ ମୋ ଛାତି ତଳୁ ଆଗକୁ ଆଣି ଟାଣି ଧରି ଦୀର୍ଘ ଶ୍ବାସ ଛାଡି ତା ଗରମ ଦୁଧର ସାନ୍ନିଧ୍ୟ କୁ ମୋ ପିଠିରେ ଅନୁଭବ କଲି । ସିଏ ବି ଅଳ୍ପ ସମୟ ପାଇଁ ମତେ ଟିକିଏ ଜାବୁଡି ଧରିଲା ପରି କରି ପୁଣି ପଛକୁ ଘୁଞ୍ଚି ଯାଇ କହିଲା, “କଣ ହେଲା କି ଗାଡି ବନ୍ଦ କରି ଦେଲୁ ଯେ ?” ମୁଁ ବି ତା ସାନ୍ନିଧ୍ୟ ରେ ଯେମିତି ହଜି ଯାଇଥିଲି ।

ସେମିତି ରୋମାଣ୍ଟିକ ହେଇ କହିଲି, “ଅନେକ ଦିନ ପରେ ଏମିତି ତୋ ଦେହର ସାନ୍ନିଧ୍ୟ ସେଇ ଦିନର କଥାକୁ

ମନେ ପକେଇଦେଲା ତ ।“ ସେ ହସିଦେଇ ମୋ ପିଠିକୁ ଥାପୁଡେଇ କହିଲା, “ଆଚ୍ଛା, ଏମିତି ତୋର ବି ମନେ ପଡେ କି ? କୋଉ କଥାଟା ଟିକିଏ କହିଲୁ ?” ମୁଁ ସେମିତି ତା ହାତକୁ ପୁଣି ଥରେ ଆଁଉଁସି ଦେଇ କହିଲି, “ସେଇ ମ, ପଚାଶ ପଇସିଟା ପାଇଁ ତମ ଘରେ ଯୋଉ ଟଣା ଓଟରା ହେଇଥିଲା, ମୋ ହାତକୁ ତୁ କାମୁଡି ଦେଇ ନ ଥିଲୁ ?” ସେ ପୁଣି ସେମିତି ମୋ ପିଠିକୁ ଥାପୁଡେଇ ହସି ହସି କହିଲା, “ଚାଲ୍ ଚାଲ୍, ଅନ୍ଧାର୍ ହେଲାଣି…….. ବେଧୁଆ ଟା”

ମୁଁ- ଆଚ୍ଛା, ଏମିତି ମୁଁ ତତେ କଣ କଲି କି, ବେଧୁଆ କହିଲୁ ?

ସେ- ଆଃ ହା ହା ମୋ ମର୍ଯ୍ୟାଦା ପୁରୁଷ ରାମଚନ୍ଦ୍ର…. ମତେ କିଛି ନ କଲୁ ଯେ କଣ ହେଲା, ସାହି ପଡିଶା ଆଉ କୋଉ ଝିଅ ବୋହୁଙ୍କୁ

ବାକି ରଖିଛୁ ଟି ?

ମୁଁ- କାଇଁ, ତୁ ତ ବାକି ଅଛୁ ନା ? ଭାବୁଛି ଏଇ ଅନ୍ଧାର୍ ରାତିର ନିଛାଟିଆ ଜଙ୍ଗଲରେ ତତେ ବି କରି କି ସତ ସତିକା ବେଧୁଆ ହେଇଯିବି ।

ସେ- ଯେମିତି ଆଗରୁ କିଛି ବି କରି ନୁ….?

ମୁଁ- ଆଚ୍ଛା…. କଣ ଟା କରିଛି ଶୁଣେ….

ସେ- କେଜାଣି…. ସେଦିନ କଣ ଟା ଚିପୁଥିଲୁ ଯେ….

ତା ମୁହଁରୁ ଏମିତି କଥା ଶୁଣି ମୋ ବାଣ୍ଡଟା ଭିତରେ ଭିତରେ ଟାଣିଭିଡି ହେଉଥାଏ । ଦେହଟା ଶୀତେଇ ଉଠୁଥାଏ । ଘଞ୍ଚ ଜଙ୍ଗଲ ପୂର୍ଣ୍ଣ ନିରୋଳା ନିଛାଟିଆ କଚ୍ଚା ରାସ୍ତା ସାଙ୍ଗକୁ ଅନ୍ଧାର୍ ରାତି । ସାଙ୍ଗରେ ରୂପ ଯୌବନରେ ପରିପୂର୍ଣ୍ଣ। ଯୁବତୀ ସାଥୀ । ମୁହଁରେ ତାରପିଲା ଦିନର ରୋମାଣ୍ଟିକ କାହାଣୀର ଅଧୁରା ଗପ । ଦେହ ମନକୁ ଇତସ୍ତତଃ କରିଦେବା ସ୍ବାଭାବିକ ।

ମନ ତ କହୁଥାଏ, ପିଲା ଦିନର ସେଇ ଅଧୁରା ଖେଳକୁ ଏଇଠି ହିଁ ପୁରା କରି ଦିଅନ୍ତି କି ? ତଥାପି ମଝିରେ ମଝିରେ ତାର ନଖରାମି ଦେଖି ହଠାତ୍ କିଛି କରିବା ପୂର୍ବରୁ ତାକୁ ବେଶ୍ ମୌସମ୍ କୁ ଆଣିବାକୁ ସବୁ ସହି ଯିବାକୁ ପଡୁଥାଏ । ତେଣୁ ସେମିତି ଦାନ୍ତ କାମୁଡି କହିଲି, “କଣ ଚିପୁଥିଲି ଯେ ?” ସେ ବି ଏଥର ଟିକିଏ ଅଟକି ଗଲା ପରି ଥର ଥର କଣ୍ଠରେ କହିଲା, “କେଜାଣି କଣ ଚିପିଦେଲୁ ଯେ, ମୁଁ ତୋର ହାତ କାମୁଡି ଦେଲି ?” “ଆଃ ମନେ ପଡିଲା ।“ ମୁଁ ପୁଣି ଥରେ ତା ଦୁଇ ହାତକୁ ମୋ ଆଗକୁ ଟାଣି ଆଣି କହିଲି ।

ହେଲେ ସିଏ ପୁଣି ଥରେ ତା ହାତ ଛଡେଇ ନେଇ ପଛକୁ ଘୁଞ୍ଚି କହିଲା, “କଣ ଟା ମନେ ପଡିଲା ?” ମୁଁ ଆଉ ନିଜକୁ ଯେମିତି ସମ୍ଭାଳି ପାରୁ ନ ଥାଏଁ । ଭିତରେ ଭିତରେ ମୋ ଗିହାକାର ବାଣ୍ଡଟା ଫୁତ୍କାରି ଉଠି ଦେହମୁଣ୍ଡ ଥରି ଉଠୁଥାଏ ଶିହରଣରେ । ଇଚ୍ଛା ହେଉଥାଏ ଏମିତି ପଛକୁ ଓଲଟି ତା ଦୁଇ ଦୁଧକୁ ଧରି ଚିପି ଚିପି କହନ୍ତି କି, “ତୋର ଏଇ ଦୁଧକୁ ତ ।“ ହେଲେ ପରବର୍ତ୍ତୀ ମୂହୁର୍ତ୍ତରେ ସେ ପୁଣି ମତେ ଆଗକୁ ପେଲିଲା ପରି କହିଲା, “ଚାଲ୍ ମ… ଏଇ ଜଙ୍ଗଲ ଭିତରେ ବାଇକ୍ ଟା କାଇଁ ରଖୁଛୁ ଯେ ? ମତେ ଡର ମାଡୁଛି ।

“ ହେଲେ ଗୋଡହାତ ମୋର ଚଳୁ ନ ଥିଲା ଆଗକୁ ଯିବାକୁ । ତା ସହ କିଛି ଗୋଟିଏ ନ ହେଲେ ବୋଧହୁଏ ଏ ନିଶାଟା ଫାଙ୍କିବନି । ତେଣୁ ତାକୁ ଶାନ୍ତ୍ବନା ଦେବା ତଥା ତାକୁ ବି ଏମିତି ରୋମାଣ୍ଟିକ୍ କଥା କହି ଫୁଲ୍ ମୁଡ୍ କୁ ଆଣିବାକୁ କହିଲି, “ରହ, ଟିକିଏ ଏଇଠି ଥା, ମୁଁ ଟିକିଏ ଏକ କରି ଆସେଁ ।“ ସେ ଚୁପଚାପ ସେଇଠି ରହିଲା ଆଉ ମୁଁ ମୁତିବାକୁ ଗଲି । ବାଣ୍ଡଟା ଏକଦମ୍ ଟାଣ ।

ବାହାର କରି ରଗଡି ରଗଡି ମୁତି ଆସୁ ଆସୁ ସେ ଶିଘ୍ର ଯିବାକୁ ଡରି ଡରି କହିଲା । ମୁଁ ଯେ ପୁରା ହଟ୍ ମୁଡରେ ପେଣ୍ଟ୍ ଭିତରେ ବାଣ୍ଡକୁ ଫୁଲେଇ ଆସୁଛି କାଳେ ତା ନଜର୍ ପଡି କିଛି ଗୋଟିଏ ପୋଜିଟିଭ୍ ରେସ୍ପନ୍ସ୍ ମିଳିବ ଭାବି । କିନ୍ତୁ ୟେ କଣ ସିଏ ତ ଫଟାଫଟ୍ ବାଇକ୍ ରେ ଚଢି ଶିଘ୍ର ଶିଘ୍ର ଯିବାକୁ କହୁଛି ତେଣୁ ମୁଁ ପୂର୍ବ ପରି ଟିକିଏ ରୋମାଣ୍ଟିକ୍ ହେଇ କହିଲି, “କଣ ଟା ମନେ ପଡିଲା ନ ଶୁଣି, ଯିବାକୁ କାଇଁ ଏତେ ତରବରଉଛୁ ମ, ଶୁଣ ତ ଆଗ ।

“ କିନ୍ତୁ ସେ ଆଉ କିଛି ନ ଶୁଣି ଛୋଟ ଛୁଆଙ୍କ ପରି ଜିଦ୍ କରି କହିଲା, “ନାଇଁ ମ ଏଇଠି ନୁହେଁ, ଯାହା କହିବାର ଅଛି ବାଟରେ କହିବୁ, ମତେ କାଇଁ ଏଇଠି ଭଲ ଲାଗୁନି, ଡର ଡର ଲାଗୁଛି ।“ ମୁଁ ବି ଅନେକ ଥର ଶୁଣିଛି, ଏଇ ରାସ୍ତାରେ ପ୍ରତି ଦିନ କିଛି ନା କିଛି ଦୁର୍ଘଟଣା ଘଟେ; ହେଲେ ୟା’କୁ କହିଲେ ଆହୁରି ଡରିଯିବ ଆଉ ରାଜି ହେବନି । ତେଣୁ ଅନିଚ୍ଛା ସତ୍ତ୍ୱେ ବାଇକ୍ ଷ୍ଟାର୍ଟ କରି ଧିରେ ଧିରେ ଆଗକୁ ବଢିଲି । ମନରେ ଭୟ ଆଉ ଉତ୍ତେଜନା, ଛାତିକୁ ଧଡଧଡେଇ ଦେଇ ନିଃଶ୍ବାସ ପ୍ରଶ୍ବାସ୍ କୁ ତୀବ୍ର କରି ଦେଉଥାଏ ତାର ।

ତା ସହ ଏମିତି ଏତେ କଥା ହେଲା ପରେ ଆଉ ତା ମୁହଁରୁ ବି ମୋ ପ୍ରତି ଥିବା ଦୁର୍ବଳତା କୁ ଜାଣିଲା ପରେ କୋଉଠୁ ଯେ ଆରମ୍ଭ କରିବି ଭାବୁ ଭାବୁ ମୋ ଫୋନ୍ ରିଂ ହେଲା ଆଉ ମୁଁ ରିସିଭ୍ କରି କଥା ହେଲି । ସିଏ ମୋ ପିଠିକୁ ଥାପୁଡେଇ କହିଲା, “ହେଇ ଦେଖୁଛୁ, ସେଇ ପଛରେ ଦି’ଟା ବାଇକ୍ ଆସି କେତେବେଳରୁ ସେଇଠି ଠିଆ ହେଇଛନ୍ତି । ଭାବିଲି ଆମ ପରି ଯାତ୍ରୀ ହେଇଥିବେ ତଥାପି ତା ଭୟ ଦେଖି ବାଇକ୍ ଟାକୁ ଧିରେ ଧିରେ ଆଗକୁ ବଢେଇଲି ।

ଅଳ୍ପ ସମୟ ପରେ ସେଇ ବାଇକ୍ ଦି’ଟା ବି ଷ୍ଟାର୍ଟ ହେଇ ଆମ ପଛେ ପଛେ ଆସିଲେ । ମୁଁ ଟିକିଏ ସ୍ପିଡ୍ ବଢେଇ ଦେଲି । ସେମାନେ ବି । ପୁଣି କିଏ ଗୋଟେ ରିଂ କରିବାରୁ ମୁଁ ବାଇକ୍ ସ୍ଲୋ କରି ରିସିଭ୍ କଲି । ସିଏ ଡରିଯାଇ କହିଲା, “ସେମାନେ ତ ଆମକୁ ଫଲୋ କରୁଛନ୍ତି, ତୋ ସାଙ୍ଗ ମାନେ କି ?”

ମୁଁ କହିଲି, – ମୋ ସାଙ୍ଗ ମାନେ ଏଠାକୁ କାଇଁ ଆସିବେ ବା ?”

ସେ- କେଜାଣି, ତୁ ଡାକିଥିବୁ ବି ?

ମୁଁ- ମୁଁ କାଇଁ ଡାକିବି ଯେ ?

ସେ- (ସନ୍ଦେହ ସ୍ବରରେ) ଏବେ ତ କହୁଥିଲୁ, ତୁ ତ ଏକା ଅଛୁ ଏଇ ଜଙ୍ଗଲ ଭିତରେ କରିକି ସତ ସତିକା ବେଧୁଆ ହେଇଯିବି ବୋଲି ।

ମୁଁ- ଆବେ, ସେଇଟା ମଜାକ୍ ସିନା କଲି…

ସେ- (ସେମିତି ଡରି ଡରି) ଆଜିକାଲି ଯେମିତି ବେଧୁଆ କାମ ସବୁ କରୁଛୁ, ମତେ ତ ଡାଉଟ୍ ଲାଗୁଛି; ଅନ୍ଧାର୍ ରାତିର ଜଙ୍ଗଲ ବାଟରେ ମାଲ୍ ଟେ ନେଉଛି ବୋଲି ସେଇ ମୁତିଗଲା ବେଳେ ତୋ ସାଙ୍ଗ ମାନଙ୍କୁ ଡାକିଥିବୁ ବି…

ମୁଁ- ହଇବେ ପାଗଳ, ଯେ ସାଙ୍ଗ ମାନଙ୍କୁ କଣ ପାଇଁ ଡାକିବି ବା….

ସେ- ଆଉ କଣ ପାଇଁ ? ମୋର ରେପ୍ କରିବାକୁ…

ତା କଥାଶୁଣି ମୁଁ ନ ହସି ରହି ପାରିଲି ନି । ଆଉ ମୋର ଏମିତି ହସିବା ଦେଖି ସେ ଆହୁରି ଡରିଯାଇ ଥରି ଥରି କହିଲା, “ଏମିତି ହସୁଛୁ ମାନେ ଏସବୁ ତୋର ପ୍ଲାନ୍ ନା ? ପିଲାଦିନେ ଏକା ପାରିଲୁ ନି ବୋଲି, ଆଜି ସୁଯୋଗ ଦେଖି ସାଙ୍ଗ ମାନଙ୍କୁ ବି ଡାକି ଆଣିଛୁ…. ସେମାନେ ଆମ ପିଛା କରିବା ଟା ମୁଁ ବି କନଫାର୍ମ ହେଇଗଲି ତେଣୁ ସେ ଯାହା କହିଲେ ବି ମୁଁ ଆଉ ନ ଶୁଣିଲା ପରି ଚୁପ୍ ରହି ବାଇକ୍ ର ସ୍ପିଡ୍ ବଢେଇଦେଇ କହିଲି, “ଦୁଇ ହାତରେ ମତେ ଜାବୁଡିକି ଧର, ନ ହେଲେ ପଡିଯିବୁ ।

“ ଆଜ୍ଞାବହ ଭୃତ୍ୟପରି ମୋତେ ପଛପଟୁ ଭିଡି ଧଇଲା । ୱ।ଓ କଣ ମସ୍ତ୍ ମୁଲାୟମ ଦୁଧ ମ ତାର ! ଏଇ ଭୟାତୁର ପରିସ୍ଥିତିରେ ବି ମୋ ଦେହକୁ ଶିହରଣରେ ଝୁଣି ଦେଲା । ହେଲେ ଏଇଟା ତ ରୋମାନ୍ସ୍ ର ବେଳ ନୁହେଁ ନା । ସେ ଶଳେ ସେଇ ଡକାୟତ ଦଳ ହେଇଥିବେ । ଧରା ପଡିଲେ ଧନ ଜୀବନ ସବୁ ଯିବ । ତେଣୁ ଖାଲ ଢିପ ନ ମାନି ବାଇକ୍ କୁ ଖୁବ୍ ସ୍ପିଡରେ ଛୁଟେଇଲି । ସେ ସେମିତି ମୋ ପିଠିରେ ତା ଦୁଧକୁ ଜାକି ଜାକି ମତେ ଜାବୁଡ଼ି ଧରିଥାଏ ।

ତା ଦୁଧଗୁଡା ପିଠିରେ ଘସି ହେଇ ମସ୍ତ୍ ଲଦବଦେଇ ଯାଉଥାନ୍ତି ବାଇକ୍ ର ଉତ୍ଥାନ ପତନରେ । ଏତିକିବେଳେ ବାଇକ୍ ଆଲୁଅରେ ଦେଖାଦେଲେ ଆହୁରି ଚାରି ପାଞ୍ଚ ଜଣ ଟୋକା ଆଗରେ ଛିଡା ହୋଇ ହାତ ମାରି ଆମକୁ ଅଟକେଇବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରୁଛନ୍ତି । ଏଥର ମୁଁ ବି ଡରିଗଲି, ରାସ୍ତା ଉପରେ ସେମାନେ ଥିବାରୁ ମୋ ବାଇକ୍ ର ଗତି ଆପେ ଆପେ ସ୍ଲୋ ହେଇଗଲା । ଏଥର ସିଏ ଆହୁରି ଡରି କହିଲା, “ବାପ୍ ରେ, କେତେ ଜଣଙ୍କୁ ଡାକିଛୁ ରେ…. ମୁଁ ତ ଆଜି ମଲି ।

ପ୍ଲିଜ୍, ଏଇ ଦେଖ୍ ପ୍ରମିଜ୍ କରୁଛି, ତୁ ଏକା ଏକା ଯାହା କରିବୁ, ଯେତେ କରିବୁ ମୁଁ କିଛି କହିବି ନି, ହେଲେ ଏମାନଙ୍କୁ ଯେମିତି ହେଲେ ମନେଇଁ ପଠେଇ ଦେ ନା, ପ୍ଲିଜ୍ ପ୍ଲିଜ୍ ।  ତମେ ଯଦି ଏତେ ଜଣ ଗ୍ୟାଙ୍ଗରେପ୍ କରିବ ତ ମୁଁ ଆଉ ବଞ୍ଚିବି କି ରେ….

ମୁଁ ତାକୁ ଚୁପ୍ ରହିବାକୁ କହି ବାଇକ୍ କୁ ସେମାନଙ୍କ ଆଗରେ ଏକଦମ୍ ସ୍ଲୋ କଲାପରି ସାଇଡ୍ କୁ ଲଗେଇଲି । ଏତିକିବେଳେ ସେମାନେ “ଆବେ ଶଳେ, ଟୋକି ଟେ ବି ଅଛିରେ, ଆଜି ତ ମଜା ହିଁ ମଜା” କହି ଡିଆଁ ଡେଇଁ କରୁ କରୁ, ମୁଁ ହଠାତ୍ ବାଇକ୍ ର ଏକ୍ସିଲରେଟର୍ ପଚେଇଦେଲି । ବାଇକ୍ ଟା ବି ଆଗ ଚକା ଛିଡା ହେଇ ଗୋଟିଏ ଚକାରେ ଷ୍ଟଣ୍ଟ୍ ମାରିଲା ପରି ଆଗକୁ ଖୁବ୍ ବେଗରେ ଦୌଡିଗଲା ।

ସେମାନଙ୍କ ଭିତରୁ କିଏ ଜଣେ ବାଡେଇ ହେଇ ପଡିଗଲା ବୋଧହୁଏ । ଏମିତି ଷ୍ଟଣ୍ଟ୍ ମାରି ମୋ ବୋପା ଦିନରେ ବାଇକ୍ ଚଳେଇ ନ ଥିଲି, ହେଲେ ଯେଉଁଠି ଜୀବନ ମରଣର କଥା ବୋଧହୁଏ ଆପେ ଆପେ ସେମିତି ହେଇଯାଏ । ସେଇଠୁ ଆଗକୁ କିଛି ଦୂର ଆସିଲା ପରେ ହାଇୱେ । ତଥାପି ସେମାନେ ଆମକୁ ପିଛା କରୁଥିବା ପରି ଲାଗିବାରୁ ବାଇକ୍ ର ବେଗ ଆଉ କମିଲା ନି । ସିଧା ହସପିଟାଲ୍ ର ଓ ଏଣ୍ଡ୍ ଜି ବିଲ୍ଡିଂ ସାମ୍ନାରେ । ଫଟାଫଟ୍ ସେଇଠୁ ଓହ୍ଲାଇ ଭିତରକୁ ପଶି ଏକ ଲୁକ୍କାଣିଆ ଜାଗାରେ ବସି ପଡିଲୁ ।

ଭୟରେ ଛାତିଟା ଉପର ତଳ ହୋଇ ମୁହଁରୁ ଖାଲି ସଁଅଁ ସଁଅଁ ହେଇ ଗରମ ପବନ ବାହାରୁଥାଏ । କିଛି ସମୟ ବିଶ୍ରାମ ନେବା ପରେ ସେ ଦେଖୁଛି ମତେ ଆଉ ମୁଁ ଦେଖୁଛି ତାକୁ… ଅପେକ୍ଷା କରନ୍ତୁ….କିଛି ଆର ଥରକୁ….

ଲେଖକ – ଗିହାକାର ମାନବ