ମହୁଲ ଝାରେ ବରଷିଲା ପାନି (Mahula Jhare Barsila Pani)

Life ସରିଯିବା ଆଗରୁ

ଏହିପରି ମନରେ ଉଠୁଥିବା ସମସ୍ତ ପ୍ରଶ୍ନର ଉତ୍ତରପାଆନ୍ତୁ ମାତ୍ର ଗୋଟିଏ କ୍ଲିକ୍ ରେ ତେବେ ଡ଼େରି କାହିକି ଏବେ ଡାଉନଲୋଡ କରନ୍ତୁ ଭାଗ୍ୟ ଭବିଷ୍ୟ ଆପ୍

DOWNLOAD NOW

ମହୁଲ ଝାରେ ବରଷିଲା ପାନି  ହାଏ ବନ୍ଧୁଗଣ ! ମୁଁ ଅନାମିକା, ପ୍ରିୟ ପାଠକ ପାଠିକାଙ୍କୁ ସ୍ୱ।ଗତ ଜଣାଉଛି ମୋର ଆଉ ଏକ ଯୌନ କାହାଣୀକୁ । ଆଶା ଆପଣମାନଙ୍କୁ ନିଶ୍ଚିତ ଭଲ ଲାଗିବ । ଏମିତି ଲକ୍ ଡାଉନ୍ କାରଣରୁ ଦୀର୍ଘ ଦିନ ଧରି ଗାଆଁରେ ରହି ବୋର୍ ହେଉଥିଲି ତେଣୁ ଦିନେ ମାଆ କହିଲା, ଯଦି ଘରେ ବସି ବସି ତତେ ବୋର୍ ଲାଗୁଛି ତ ଚାଲ୍ ମୋ ସହ ବିଲବଣ ଆଡୁ ବୁଲାବୁଲିକରି ଆସିବୁ, ଭଲ ଲାଗିବ ।

ମାଆଁ ସବୁଦିନ ବଣକୁ ଯାଏ ମହୁଲଫୁଲ ଗୋଟେଇବାକୁ ଆଉ ମୁଁ ଘରେ ଏକା ରହି ବୋର୍ ହୁଏଁ ତେଣୁ ସେଦିନ ମାଆ କହିବାରୁ ମୁଁ ମାଆ ସହ ମହୁଲଫୁଲ ଗୋଟାଇବାକୁ ବଣକୁ ଗଲି ।

କିଛି ସମୟ ମାଆ ସହ ମହୁଲ ଫୁଲ ଗୋଟାଉ ଗୋଟାଉ ମୁଁ ଥକି ପଡି ଗୋଟେ ଗଛ ଛାଇରେ ବସି ପଡିଥିଲି । ମାଆ ଟିକେ ଦୂରକୁ ଯାଇ ମହୁଲଫୁଲ ଗୋଟାଉଥିଲା । ଏତିକିବେଳେ ଆମ ଗାଆଁର ଗୀତା(କାଳ୍ପନିକ) ନାନୀ ସେଇ ବାଟ ଦେଇ ଆସିଲେ ଆଉ ମତେ ଏମିତି ଥକି ବସିଥିବା ଦେଖି ହସିଦେଇ କହିଲେ, “କଣ କିରେ, ଏମିତି ବସି କଣ କରୁଛୁ, ଆସେ ମୋ ସହ, ସେଇଠି କେନ୍ଦୁ ପାଚିଛି, ଖାଇବା ।

“ ମୁଁ ଅନେକ ଦିନ ହେଲା ବାହାରେ ରହିବାରୁ, ଏମିତି ପାଚିଲା କେନ୍ଦୁ ଖାଇ ନ ଥିଲି, ତେଣୁ ନାଆଁ ଶୁଣୁ ଶୁଣୁ ପାଟିରୁ ଲାଳ ଗଡି ପଡିଲା । ଥକା ଲାଗୁଥିଲେ ବି ଉଠିକି ତାଙ୍କ ପଛେ ପଛେ ଧାଇଁ ଗଲି । ସତକୁ ସତ ପାଚିଲା ପାଚିଲା ସୁଆଦିଆ କେନ୍ଦୁ ଗଛରୁ ପାଚି ଥିପି ପଡୁଥିଲା । ସେ କହିଲେ, “ତୁ ଏଇଠି ବସି ଖାଉଥା, ତେଣେ ମୁଁ କିଛି ମହୁଲଫୁଲ ଗୋଟାଏଁ ।“

ଗୀତା ନାନୀ । ତାଙ୍କ ବୟସ ବି ଏଇ ତିରଶ ଭିତରେ । ବେଶୀ ଗୋରି ନୁହଁ କି ବେଶୀ କାଳି ବି ନୁହଁ । ଉଚ୍ଚତା ପାଞ୍ଚ ଫିଟ୍ ଭିତରେ ହେବ । ହେଲେ ଶରୀରଟା ମସ୍ତ୍ ଗୋଲ୍ ମଟୋଲ୍ । ଆଉ ଏମିତି ହେଲଦି ହେଇଥିବାରୁ ଗାଣ୍ଡି ଯୋଡାକ ତାଙ୍କର ପଛକୁ ଫୁଲି ଫୁଲି ଚାଲିଲା ବେଳେ ଯେମିତି ଦୋହଲି ଦୋହଲି ପିନ୍ଧା ଶାଢ଼ୀକୁ ହଲେଇ ଦଉ ଥାଏ, ଦେଖିଲେ ଲାଗିବ ଯେମିତି ସେ ନାଚି ନାଚି ଯାଉଛନ୍ତି ।

ବାହାଶାହା ହେଇ ଦୁଇଟା ଛୁଆର ମାଆଁ ହେଲେଣି ତେଣୁ ଶାଢ଼ୀ ତ ପିନ୍ଧିବେ ନା । ସେମିତି ଆଗରେ ତାଙ୍କର ସୁଉଚ୍ଚ ବକ୍ଷୋଜ ଦେଖିଲେ କେହିବି ଅନ୍ଦାଜ ଲଗେଇ ପାରିବେନି, ସେ ଦୁଇଟା ଛୁଆର ମାଆଁ । କାରଣ ସେ ସେମିତି ହେଲଦି ଥିବାରୁ ଆଜି ବି ତାଙ୍କ ଯୌବନଟା ଶରୀରରେ ଲହରୀ ମାରି ଉଛୁଳି ପଡୁଥାଏ । ତାଙ୍କ ମାଆ ବାପାଙ୍କର କେହି ପୁଅ ନ ଥିବାରୁ ସେ ବାହା ହେଲାପରେ ବି ଏମିତି ଜମିବାଡ଼ି କ୍ଷେତଖଳା ଆଉ ମହୁଲଫୁଲ ଗୋଟେଇବା, ପତ୍ର ତୋଳିବା ଇତ୍ୟାଦି ପାଇଁ ପ୍ରାୟ ଏଇ ଗାଆଁରେ ରହନ୍ତି ।

ମୁଁ ଲୋଭରେ ବହୁତ ପାଚିଲା କେନ୍ଦୁ ଖାଇଦେଲି, ତେଣୁ ମତେ ଶୋଷ ହେବାରୁ ଗୀତା ନାନୀ ପାଖକୁ ଗଲି ପାଣି ପିଇବାକୁ । ହେଲେ ତାଙ୍କ ପାଖକୁ ଯାଉ ଯାଉ ଦେଖିଲି, ନାନୀ ମନେ ମନେ କଣ ଭାବି ମୁରୁକି ମୁରୁକି ହସି ମଝିରେ ମଝିରେ ଓଠକୁ କାମୁଡି ନିଜେ ନିଜେ ଲାଜେଇ ଉଠୁଛନ୍ତି । ପ୍ରଥମେ ପ୍ରଥମେ ମୁଁ ତ ଡରିଗଲି, ଭୂତଫୁତ ଧରିନି ତ ?

ଯେତେ ଯାହା ହେଲେ ପାଠଶାଠ ପଢିଛି, ଆଉ ଏ ଭୂତଫୁତ ରେ କଣ ବିଶ୍ୱାସ କରି ଏତେ ଡରୁଛି ମ ଭାବି ପୁଣି ସାହସ ଜୁଟାଇ ପାଖକୁ ଗଲି । ମୁଁ ତାଙ୍କ ପାଖରେ ଯାଇ ଠିଆ ହେଲାପରେ ବି ସେ ଅନ୍ୟ ମନସ୍କ ରହି ସେମିତି ଓଠ ଚାବି ଚାବି ମୁରୁକି ମୁରୁକି ହସୁଛନ୍ତି । ମୁଁ ଡାକିଲି, “ନାନୀ….. ତମକୁ କଣ ଭୂତଫୁତ ଧରିଛି କି ଏମିତି ନିଜେ ନିଜେ ଓଠ ଚାପି ଚାପି ହସୁଛ….?”

ତାପରେ ସେ ମତେ ଏମିତି ଆକସ୍ମିକ ଭାବରେ ତାଙ୍କ ପାଖରେ ଦେଖି ଚମକିଲା ପରି କହିଲେ, “ନାଇଁ, ନାଇଁ…… ଏମିତି…..” ତାପରେ ମୁଁ ତାଙ୍କୁ ପାଣି ମାଗିବାରୁ ସେ ପାଣି ବୋତଲଟା ସେଇ ଗଛମୂଳେ ଅଛି କହି ପୁଣି ସେମିତି ମହୁଲଫୁଲ ଗୋଟେଇଲେ । ମୁଁ ପାଣି ପିଉ ପିଉ ଦେଖିଲି, ସେ ପୂର୍ବ ପରି ପୁଣି ସେମିତି କଣ ଭାବି ଭାବି ଓଠ ଚାପି ଚାପି ହସୁଛନ୍ତି, ମତେ ଭାରି ଅଜବ ଲାଗିଲା ।

ତେଣୁ ଘଟଣା କଣ ପଚାରିବାକୁ ତାଙ୍କ ପାଖକୁ ଆସିଲି, ଆଉ ଘଟଣା କଣ ଜାଣିବାକୁ ପଚାରିଲି ମାତ୍ର ବୟସରେ ତାଙ୍କଠୁ ବହୁତ ଛୋଟ ଥିବାରୁ ନା କଣ, କଥାଟାକୁ ଏଣୁତେଣୁ କହି ଟାଳି ଦେଉଥିଲେ ମାତ୍ର ମତେ ସେ ବୋକା ବନେଇ ପାରିଲେ ନାହିଁ ଆଉ ମୋର ଜିଦ୍ ଆଉ ତାଙ୍କ ସହ ମୋର ଏମିତି ଅନ୍ତରଙ୍ଗତା ଭାବ ଦେଖି ବୋଧହୁଏ ନିଜ ଜୀବନ ଯୌବନର ସେଇ ଅଲିଭା ସ୍ମୃତିକୁ ପୁଣିଥରେ ଉଜ୍ଜୀବିତ କରି ଭାରାକ୍ରାନ୍ତ ମନକୁ ଟିକିଏ ଲାଘବ କରିବାକୁ ଚାହିଁ ଆରମ୍ଭ କଲେ ତାଙ୍କ ଜୀବନର ସେଇ ମହୁଲ ଝାରେ ବରଷିଥିବା ପାଣି ର କଥା । ତେବେ ଚାଲନ୍ତୁ ଆରମ୍ଭ କରିବା ତାଙ୍କ କାହାଣୀ…..

ଏଇଟା ତାଙ୍କ ଦଶମ ପରୀକ୍ଷା ପରର ଘଟଣା । ମାନେ ତାକୁ ପନ୍ଦର ପୁରି ଷୋହଳ ଚାଲୁଥାଏ । ଗୋରୀ ନ ହେଲେ ବି ବେଶୀ ଶ୍ୟମଳୀ ବି ନୁହେଁ । ଗୋଲ୍ ମୁହଁ । ବୟସ ତୁଳନାରେ ବେଶୀ ଡେଙ୍ଗା ନ ହେଲେ ବି ବେଶ୍ ହୃଷ୍ଟପୁଷ୍ଟ ତା ଶରୀର ହେଇଥିବାରୁ ତା ଶାରୀରିକ ଅବୟବ ଗୁଡିକର ଅସ୍ବାଭାବିକ ଭାବରେ ବୃଦ୍ଧି ଘଟି ଯାଇଥାଏ ।

ଆଉ ଯେତେବେଳେ ଏଥର ଦଶମ ବୋର୍ଡ ପରୀକ୍ଷା ପାଇଁ ପାଖ ସହରକୁ ଗଲା, ପିଲାଙ୍କ ଠାରୁ ଶିକ୍ଷକ ମାନେ ବି ତାକୁ ଲୋଭିଲା ଆଖିରେ ଅନାଉଁ ଥାଆନ୍ତି, କଥା ହେବାପାଇଁ ବିନା କାରଣରେ ପାଖକୁ ପାଖକୁ ଆସନ୍ତି । ଯେଉଁଥିପାଇଁ ପରୀକ୍ଷା ପରେ ପରେ ସେ ତା ଛାତ୍ରୀ ଜୀବନକୁ ଭୁଲି ଗୋଟିଏ ରଙ୍ଗୀନ ସ୍ବପ୍ନ ଭିତରେ ନିଜକୁ ହଜେଇ ଦେବାକୁ ବାଧ୍ୟ ହୁଏ ।

କଳ୍ପନା ବିଳାସୀ ହୋଇ ଉଠେ । ଷୋଳ ଫଗୁଣର ମନ ଉପବନରେ ସପନ କୋଇଲିଟା ଯେମିତି ହାତଠାରି ଆଉ କାହାକୁ ଖୋଜୁଥାଏ । ହେଲେ ଏଇ ଛୋଟିଆ ଜଙ୍ଗଲୀ ଗାଆଁରେ କିଏ ଅଛି ବା ? ଗାଆଁସାରା ଟୋକାମାନେ ତ ଯାଇଛନ୍ତି ଦାଦନ ଖଟିବାକୁ, ବାହାରେ ରହି ପାଠଶାଠ ପଢିବାକୁ । କିଏ ବା ତା ମନ କୁଞ୍ଜବନେ ପ୍ରେମର ବଇଁଶୀ ଫୁଙ୍କିବ ଯେ ?

ଏମିତି ପ୍ରଥମ ଯୌବନର ଅସୁମାରୀ ଆଶା ଆକାଂକ୍ଷା ନେଇ ଜୀବନକୁ ଟାଣୁ ଟାଣୁ ମହୁଲଫୁଲ ଗୋଟେଇବାର ସମୟ ଆସିଗଲା । ପ୍ରତି ବର୍ଷ ପରି ଅନ୍ୟମାନଙ୍କ ସହ ମହୁଲଫୁଲ ଗୋଟେଇବାକୁ ବଣକୁ ଗଲା । କାହିଁକି କେଜାଣି ଏଥର ସେ ମହୁଲ ବଣ ତାକୁ ଭାରି ନୁଆଁ ନୁଆଁ ଲାଗୁଥିଲା । ମନ୍ଦ ମଳୟର ଧୀର ପବନ ସହ ବଣମଲ୍ଲୀର ଭୁରୁଭୁରୁ ବାସ୍ନା ।

ମହୁଲ ଡାଳରେ କୋଇଲିର କୁହୁତାନ, ତା ଦେହମନକୁ ଶୀହରଣରେ ଭରିଦେଲା । ସେ ବୁଝି ପାରୁ ନ ଥାଏ, ପ୍ରକୃତିଟା ଏତେ ରୋମାଞ୍ଚକ ହେଲେ ବି ତାକୁ ଏମିତି ଖାପଛଡା ଖାପଛଡା କାହିଁକି ଲାଗୁଛି ? କଣ ଟା ତାର ଅଭାବ ରହି ଯାଉଛି ? କିଛି ପାଇବାକୁ ଆଶା ନ ଥିଲେ ବି ମନଟା ଯେମିତି ଚାରିପଟେ କିଛି ଖୋଜି ବୁଲୁଛି । ହେଲେ କଣ ସେଇଟା, ସିଏ ବି ବୁଝି ପାରୁ ନ ଥାଏ ।

ଦିନେ ଏମିତି ଫୁଲ ଗୋଟାଇ ଘରକୁ ଫେରୁ ଫେରୁ ହଠାତ୍ ପାଖ ପଳାଶବୁଦାମୂଳରୁ କିଛି ଅସ୍ୱାଭାବିକ ଶବ୍ଦ ଶୁଣି ଅଟକି ଗଲା । ଚାରିଆଡ଼େ ତ ବଣବୁଦା, ଦିନ ଦି’ପହରେ ବି ଯଦି କେହି ଚାରିହାତ ପାଖରେ ଥିଲେ ମଧ୍ୟ ଦେଖାଯିବନି । ଆଉ ଏମିତି ଶବ୍ଦ ଟା ଯେ କଣ, ଜାଣିବାକୁ ଯେମିତି ଜିଜ୍ଞାସୀ ହୋଇ ଉଠିଲା ତେଣୁ ମହୁଲ ଟୋକେଇକୁ ଓହ୍ଲେଇ ଦେଇ ପାଦ ଚାପି ଚାପି ଗଛ ଉହାଡରୁ ଯାହା ଦେଖିଲା, ଦି’ପହରର ଟାଣ ଖରାରେ ବି ଦେହମୁଣ୍ଡ ତାର ଶୀତେଇ ଉଠିଲା ।

ଆରେ ବାବାରେ…..  ଏ ଦି’ଜଣ କଣ କରୁଛନ୍ତି ? ଗୀତାନାନୀ ସେମାନଙ୍କ ନାଆଁ କହିଲେ ବି ନିଜ ଗାଆଁର ହେଇଥିବାରୁ ସୁରକ୍ଷା ଦୃଷ୍ଟିରୁ ସେମାନଙ୍କ ନାଆଁ ନେଉନାହିଁ, ଜଣେ ପୁରୁଷ, ଜଣେ ମହିଳା । ବାହାଶାହା ହେଇ ଛୁଆ ପିଲାର ମାଆଁ ବାପା ହେଇଥିଲେ ବି ସ୍ୱାମୀ ସ୍ତ୍ରୀ ନୁହନ୍ତି କି ଗୋଟିଏ ପରିବାରର ବି ନୁହଁନ୍ତି । ହେଲେ ଏ ଦି’ଜଣ ଏଠି ଏମିତି ଲୁଚିକି କରୁଛନ୍ତି କଣ ?

ମହିଳା ଜଣକ ତଳେ ଶୋଇ ତାଙ୍କ ନଗ୍ନ ଗୋଡକୁ ମେଲେଇ ଉପରକୁ ଟେକି ଦେଇଛି । ଆଉ ପୁରଷଟା ସେଇ ଦୁଇ ଗୋଡ ମଝିରେ ଆଣ୍ଠୁ ମାଡ଼ି ତା’ ଉପରେ ନଇଁ ତା ଅଣ୍ଟାକୁ ଆଗପଛ ଆଗପଛ କରି ହଲେଇ ହେଉଛି ଆଉ ସେଇ ହଲେଇ ହେବାରୁ ସେମିତି ଅସ୍ୱାଭାବିକ ଖଚ୍ ଖାଚ୍ ଖଚ୍ ଖାଚ୍ ଶବ୍ଦ ଶୁଣା ଯାଉଛି ।

ଏମିତି ଦେଖୁ ଦେଖୁ ଲୋକଟା ଖୁବ୍ ବେଗରେ ତା ଅଣ୍ଟାକୁ ହଲେଇ ଆଗପଛ ଆଗପଛ ହେବାରେ ଲାଗିବା ସହ ସେଇ ଶବ୍ଦଟା ବି ତୀବ୍ର ରୁ ତୀବ୍ରତର ହେବାରେ ଲାଗିଲା ଆଉ ସେଇ ଶବ୍ଦର ତୀବ୍ରତାରେ ସେ ମହିଳା ମୁହଁରୁ ବି ନାନା ପ୍ରକାରର ଉନ୍ମାଦନାପୂର୍ଣ୍ଣ ଶବ୍ଦ ବାହାରିବା ସହ ଲୋକଟାକୁ ତା ଦୁଇ ବାହୁବନ୍ଧନରେ ବାନ୍ଧି ଜାବୁଡ଼ି ଧରୁଥିଲା ।

ସେଇଠୁ ଗୀତା ନାନୀକୁ ଆଉ ଅଛପା ରହିଲା ନାହିଁ ଯେ, ସେ ଦୁହେଁ ଗିହାଗେହି ହେଉଛନ୍ତି, ଯାହା ସେ ଶୁଣିଥିଲା ଖାଲି, କିନ୍ତୁ ଏମିତି କେବେ ଦେଖି ନ ଥିଲା । ତେଣୁ ପ୍ରଥମ ଥର ଏମିତି ଲାଇଭ୍ ଦେଖି ତା ଦେହମନଟା ବି ଯେମିତି ଏକ ଅଜଣା ମୋହରେ ବିମୋହିତ ହେବାକୁ ଲାଗିଲା । ଦେହଟା ବି ଏକ ଅଜଣା ଶିହରଣରେ ଥରି ଉଠିଲା ।

ଏସବୁ ଆଖି ଆଗରେ ଦେଖି ସବୁ ଜାଣିଯିବା ପରେ ସେ ସେମିତି ଚୁପଚାପ ଚାଲିଯିବାକୁ ଚାହିଁଲା, କିନ୍ତୁ ପର ମୂହୁର୍ତ୍ତରେ କଣ ହେଲା କେଜାଣି ମନଟା ଜମା ମାନିଲା ନାହିଁ, ଏମିତି ଲୁଚି ଲୁଚି ସେମାନଙ୍କ ସବୁ କ୍ରିୟା କର୍ମ ଦେଖିବାକୁ ଇଚ୍ଛା ହେଲା । ତା ଦେହରେ ବି ତ ପ୍ରଥମ ଯୌବନ ; ଅନେକ ଦିନରୁ ଲହଡ଼ି ଭାଙ୍ଗି ଉଛୁଳି ଯାଉଛି । ଦିନକୁ ଦିନ ସେ ବି ଏକ ଅଜଣା ଆଶା ଆକାଂକ୍ଷା ରେ ଝୁମି ଉଠୁଛି ।

ତେବେ ସେଇ ଅଜଣା ଅଦେଖା ଦେହ ମନର ପିପାସା ଯେ ଏଇ ପୁରୁଷର ଅଙ୍ଗ ସଙ୍ଗ ଲାଭ ନୁହେଁ ତ ? ଭାବୁ ଭାବୁ ତା ଦେହଟା ଝୁଣିଝାଣି ହୋଇ ଲୋମଗୁଡାକ ଟାଙ୍କୁରି ଉଠିଲା । ସତରେ, ଯୌବନର ପହିଲି କିରଣରେ ପୁରୁଷର ଏମିତି ସାନ୍ନିଧ୍ୟ କେମିତି ଲାଗିବ ଯେ ? ସେ ଭିଡି ଧରିବ ମତେ ମୁଁ ଭିଡି ଧରିବି ତାକୁ । ଇସ୍………

ଆଗକୁ ଆଉ ଭାବି ପାରିଲା ନାହିଁ । ଦେହଟା ଯେମିତି ଭିତରେ ଭିତରେ କଣ ନାଇଁ କଣ ହେଇଗଲା । ତେଣୁ ସେ ଭାବିବା ଛାଡ଼ି ସେ ଦୁଇଜଣଙ୍କୁ ଦେଖିଲା । ଲୋକଟା ସେମିତି ଖଚାଖଚ୍ ଖଚାଖଚ୍ ପେଲୁଥାଏ ହେଲେ କେମିତି ଗେହୁଛି ଦେଖିବା ପାଇଁ ଯେତେ ଚେଷ୍ଟା କଲେ ଦେଖା ଯାଉନି, ସେ ଲୁଙ୍ଗି ପିନ୍ଧି ଥାଏ ତ । ଖାଲି ସାମାନ୍ୟ ଉପରକୁ ଟେକି ସେମିତି ଜାକି ହେଉଥାଏ ।

ଏମିତି ଖୁବ୍ ବେଗରେ ପେଲୁ ପେଲୁ ମହିଳା ଛଣକ ରାମ୍ପୁଡି କାମୁଡ଼ି ପକାଇ କଣ କଣ ସବୁ ଅଶ୍ରାବ୍ୟ କଥାଗୁଡିକ କହି ବିଳବିଳେଇ ହେଉଥାଏ । କିଛି ସମୟ ପରେ ସେ ଲୋକଟା ବି ତାକୁ ରାମ୍ପୁଡି କାମୁଡି ଆହୁରି ବେଗରେ ଗେହୁ ଗେହୁ ହଠାତ୍ ଉଠିପଡି ତା ଅଣ୍ଟାକୁ ନେଇ ମହିଳା ମୁହଁ ଉପରେ ରଖି ନିଜ ମୁହଁକୁ ଉପରକୁ ଟେକି ଉଃ…… ଉଃ…… ଉଃ…. କହି ସିତ୍କାର ଛାଡିଲା ।

ଆଉ ମହିଳା ଜଣକ ତା ମୁଣ୍ଡ ଉଠାଇ ଯେମିତି ତା ଲୁଙ୍ଗି ଭିତରୁ କଣ ଖାଇବାରେ ଲାଗିଲା । ନାନୀ ବୁଝିଗଲା ଯେ ସେ ତା ବାଣ୍ଡ ଖାଉଛି । ହେଲେ ପୁରୁଷ ଲୋକର ବାଣ୍ଡ ଯେ କେମିତି, ସେ ଦେଖିବାକୁ ଯେତେ ଚେଷ୍ଟା କଲେ ବି ଦେଖି ପାରିଲା ନାହିଁ, ଲୁଙ୍ଗି ଟା ଢାଙ୍କି ଦେଉଛି ।

ସେ ଯାହା ହେଉ, ଏମିତି ସେମାନେ ଗିହାଗେହି ହେଇ ଉଠିପଡ଼ି ଏପଟ ସେପଟ ଦେଖିବାକୁ ଲାଗିଲେ । ଆଉ କାଳେ ତା ଉପରେ ତାଙ୍କ ନଜର ପଡିଯିବ ଭାବି ଗୀତା ନାନୀ ଲୁଚିଦେଲା । କିଛି ସମୟ ପରେ ସେମାନେ ଚାଲି ଯିବାରୁ ସିଏ ବି ତା ମହୁଲ ଟୋକେଇ ବୋହି ଘରକୁ ଚାଲି ଆସିଲା ।

ଘରକୁ ସିନା ଆସିଲା, ହେଲେ ମନଟା ଯେମିତି ଆଉ ନିଜ ଆୟତ୍ତରେ ନଥିଲା । କରୁଥିଲା କିଛି ତ ହେଉଥିଲା କିଛି । ସେଇଥିପାଇଁ ମାଆଠୁ ବି ଅନେକ ଥର ଗାଳି ଶୁଣିଲା । ତଥାପି କଣ କରିବ ? ଯୌବନର ମଧ୍ୟାହ୍ନରେ ସେମିତି ଦୃଶ୍ୟକୁ ଦେଖି ମନ ପ୍ରଜପତିଟା ତ ଡେଣା ମେଲେଇ ଉଡିବାକୁ ଲାଗିଥିଲା । ସତେ ଯେମିତି ସେ ବି ଖୋଜୁଥିଲା ତା ମନଲାଖି ସିଥିଟିଏ ।

ଯିଏ ତାକୁ ବି ଏମିତି ସ୍ନେହ ଦେବ, ଆଦର କରିବ, ତାକୁ ଭିଡି ଧରିବ ଆଉ…….. ଏତିକି…… ଆଗକୁ ତ ଆଉ ଭାବି ବି ହେଉନି । ଦେହଟା କଣ ନାଇଁ କଣ ହେଇ ଯାଉଛି । ବେଳେ ବେଳେ ଲାଗୁଛି ଯେମିତି ଆଉ ସହି ହେଉନି । ତେଣୁ ମନେ ମନେ ସିଏ ବି ଗୋଟିଏ ଖୋଜି ବସିଲା । ହେଲେ କିଏ ? କୋଉଠି ଅଛି ? ଗାଆଁ ଟା ତ ଯେମିତି ମରଦଶୂନ୍ୟ ହେଇ ପଡିଛି । ଗାଆଁଯାକ ସବୁଟୋକା ତ ବାହାରକୁ, କିଏ ଯାଇଛି ଦାଦନ ଖଟି ତ କିଏ ଯାଇଛି ପାଠ ପଢି, ଆଉ କିଏ କିଏ ଚାକିରୀ କରି

ଏମିତି ତା ମନଟା ଦିନକୁ ଦିନ ଏ ଗଳିରୁ ସେ ଗଳି, ଏ ସାହିରୁ ସେ ସାହି ଅନେକ ଖୋଜିଲା ହେଲେ ଆଖିକୁ ସେମିତି କେହି ଦେଖା ଗଲେନି । ତଥାପି ପୁରୁଷ ସାଥିର ସେ ଅଜଣା ଅଛୁଆଁ ସାନ୍ନିଧ୍ୟକୁ ରାତି ରାତିସାରା କଳ୍ପନା କରି କରି ଦିନକୁ ଦିନ ତା ଛାତି ଆଉ ପିଛାଟା ଏତେ ବଢି ବଢି ଗଲା ଯେ ସେ ଜାଣି ପାରିଲା ନାହିଁ ।

ଖାଲି କେତେବେଳେ କେମିତି ନଈ ତୁଠରେ ଗାଧୋଉଥିଲା ବେଳେ ସାଙ୍ଗ ସାଥିମାନେ ଥଟ୍ଟାରେ କହନ୍ତି, “ଗୀତା, ଆଜିକାଲି ତୁ ତ ବହୁତ ସୁନ୍ଦର ଦେଖା ଯାଉଛୁ…… ଆଉ କଥା କଣ କି…… ତୋ ଦେହର ଏଇସବୁ ଏମିତି ଫୁଲି ଉଠୁଛି ଯେ….. ସମ୍ଭାଳି ରଖ ଲୋ…… ଫାଟିଫୁଟା ଯିବ ।

ଏହିପରି କିଛି ଦିନ ଗଲାପରେ ଦିନେ ଦି’ପହରେ ଖୁବ୍ ଜୋରରେ ପଵନ ବହିଲା । ଆଉ ପବନ ବହିଲେ ମହୁଲଫୁଲ ବହୁତ ଝଡେ । ତା ମାଆବାପା ବି ଘରେ ନ ଥିଲେ । ତା ମାମୁଁ ଙ୍କ ଦେହ ଖରାପ ଥିବାରୁ ଦେଖିବାକୁ ଯାଇଥିଲେ । ଘରେ ବୁଢାବୁଢି ଆଉ ସେ ଏକା । ବୁଢାବୁଢି କିଛି କରି ପାରନ୍ତି ନି । ଖାଲି ଘରେ ବସି ଥାଆନ୍ତି ।

ଏତେ ସବୁ ମହୁଲ ଗୋଟେଇବାକୁ ଯିବ କିଏ ? ତଥାପି ନ ଗଲେ ଯେ ଗାଈଗୋରୁ ସବୁ ଖାଇଯିବେ । ମାଆ ଜାଣିଲେ ରାଗିବ । ତେଣୁ ତରବରରେ ବସ୍ତାଟିଏ ଆଉ ଝୁଡିଟିଏ ଧରି ବାହାରି ପଡିଲା । ବାଟେଘାଟେ ସମସ୍ତେ ଲାଗି ପଡିଛନ୍ତି ଯେ ଯାହା ଗଛତଳେ, ପରିବାର ସାରା ।

ପହଞ୍ଚି ଦେଖିଲା, ଭୁଇଁସାରା ମହୁଲଫୁଲ ବିଛେଇ ହେଇଛି । ଗୋଟେଇ ଚାଲିଲା । ଦେଖୁ ଦେଖୁ ପବନର ବେଗ ବଢି ଚାଲିବା ସହ ଆକାଶରେ କଳା ହାଣ୍ଡିଆ ମେଘ ଢାଙ୍କି ଆସିଲା । କଣ କରିବ କଣ ନାହିଁ କିଛି ଭାବି ପାରୁ ନ ଥାଏ । ଏମିତି ତରବରରେ ଅଧା ଗୋଟେଇଛି, ସେଇ ବାଟଦେଇ ଆର ସାହିର ଗୋଟିଏ ପିଲା ଆସୁ ଆସୁ ତାର ଏପରି ଅବସ୍ଥା ଦେଖି କହିଲା, “ଆରେ ଗୀତା, ତମ ଘରେ ଆଉ କେହି ନାହାନ୍ତି କି ? ଏତେ ମହୁଲଫୁଲ ତୁ ଏକା ଏକା କେତେବେଳେ ଆଉ ଗୋଟେଇବୁ ? ସେପଟେ ମେଘଟା ବି ଢାଙ୍କି ଆସିଲାଣି । ଏହା କହି ସେ ନିଜେ ଗୋଟେଇବାରେ ସାହାଯ୍ୟ କଲେ ।

ଗୀତା ନାନୀକୁ ମୁଁ ପଚାରିଲି, ଆର ସହିର ସେ ପିଲାଟା କିଏ, ଯିଏ ହଠାତ୍ ଦେବଦୂତ ପରି ତୋ ଆଗରେ ଆବିର୍ଭାବ ହେଇ ସାହାଯ୍ୟର ହାତ ବଢେଇଦେଲା । ମୁଁ ବି ତ ଜାଣେ, ଆମ ଗାଆଁର ଏପରି ଦୟାତୁର ସାହାଯ୍ୟକାରି ମହାପୁରୁଷଙ୍କୁ । ଆଉ ନାନୀ ଯାହା ନାଁ କହିଲେ, ଶୁଣି ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହେଇଗଲି । ସେଇ ଟୋକା ଯିଏ ବାସନ୍ତୀ ନାନୀକୁ ଗେହିଥିଲା । ଏଇଟା କିନ୍ତୁ ତା ପୂର୍ବର ଘଟଣା । ସେତେବେଳେ ସିଏ ବାହାରେ କୋଉଠି ପଢୁଥିଲେ ଆଉ ଗୀତା ନାନୀ ସହ ମହୁଲ ଗଛମୂଳେ ଦେଖା ହେବାର ଦିନେ ଦି’ଦିନ ଆଗରୁ ଗାଆଁକୁ ଆସିଥିଲେ ବୋଧହୁଏ ।

ଦି’ଜଣ ଏମିତି ତରବରରେ ମହୁଲ ଗୋଟାଉ ଗୋଟାଉ ପବନଟା ଧୀରେ ଧୀରେ ବଢି ବଢି ଝଡର ରୂପ ନେବାକୁ ବସିଲା । ଗଛରୁ ମହୁଲଫୁଲ ଆହୁରି ଆହୁରି ଗଦେଇ ହେଲା । ମେଘ ବି ଚାରିଆଡ଼େ ଢାଙ୍କି ପାଣି ପଡିବା ଆରମ୍ଭ କରିଦେଲା । ହେଲେ ଏମିତି ତରବର ତରବର ହେଇ ମହୁଲ ଗୋଟେଇବାରେ ସେ ଦି’ଜଣ ଏତେ ବ୍ୟସ୍ତ ଥିଲେ ଯେ, ସେଇ ଭୁରିଭୁରି ବର୍ଷାରେ କେତେବେଳୁ ଭିଜି ଭିଜି ଲଟପଟେଇ ଯାଇଥିଲେ ଧ୍ୟାନ ନାହିଁ ।

ଗୀତାନାନୀ ପିନ୍ଧିଥିଲା ହାଇସ୍କୁଲ ପରେ ବେକାର ହେବାକୁ ଯାଉଥିବା ସ୍କୁଲ ୟୁନିଫର୍ମ ମାନେ ନୀଳ ସ୍କର୍ଟ୍ ଆଉ ଧଳା ସାର୍ଟ୍(ବ୍ଲାଉଜ) । ସେତେବେଳେ ସେ ବ୍ରା କି ସେମିଜ୍ ଭିତରେ କିଛି ବି ପିନ୍ଧୁ ନ ଥିଲା । ତେଣୁ ବର୍ଷାରେ ଭିଜି ଲଟପଟେଇ ଯାଇଥିବା ଧଳା ସାର୍ଟ୍ ଭିତରୁ ତା ପୁରିଲା ପୁରିଲା ଦୁଧ ଯୋଡ଼ାକ ଯେ କେତେବେଳୁ ଫୁଟିକି ବାହାରିଗଲା ପରି ସ୍ପଷ୍ଟ ଦେଖାଯାଉଥାଏ ତାର ଜଣା ନାହିଁ ।

ଆଉ ସେଇଟାକୁ ଦେଖି ଦେଖି ସେ ଟୋକାଟା ବି ତା ବାଣ୍ଡଟାକୁ କେତେବେଳୁ ଏମିତି ଟେଙ୍ଗେଇ ଦେଇଛି ସେଇଟାକୁ ବି ନାନୀର ନଜର୍ ନାହିଁ ।  କିନ୍ତୁ ଯେତେବେଳେ ହଠାତ୍ ଘିଡିଘିଡି ହେଇ ବିଜୁଳି ମାରିବା ସହ ସେ ଚମକିପଡି ଉଠି ତାକୁ ଏମିତି ଦେଖିଦେଲା, ରାତି ଅଧରେ ସାପ ଦେଖିଲା ପରି ଚମକିଗଲା । ସେ ଟୋକା ବି ସେମିତି କିଛି ପିନ୍ଧି ନଥିଲା ।

ଖାଲି ଧଳା ପତଳା ଗାମୁଛାଟିଏ ଅଣ୍ଟାରେ ଗୁଡେଇ ହେଇ ଆଉ ଗୋଟିଏ ବେକରେ ପକେଇଥିଲା । ଆଉ ଏବେ ତା ପତଳା ଗାମୁଛାଟା ବର୍ଷାରେ ଭିଜିଯାଇ ତା ବାଣ୍ଡଟା ବି ଯେମିତି ଉପରକୁ ଟେକି ହୋଇ ସ୍ପଷ୍ଟ ଦେଖାଯାଉଛି । ନାନୀ ତ ଆଗରୁ କେବେ କୋଉ ମରଦ ଟୋକାର ଦେଖି ନ ଥିଲେ, ଆଉ ଏବେ ୟା’ର ଆଖି ଆଗରେ ଦେଖି ଆଖି ଟା ଯେମିତି ଜମାରୁ ହଟୁ ନ ଥିଲା ।

ସେ ଦେଖୁଛି ୟା ଦୁଧକୁ ଆଉ ଇଏ ଦେଖୁଛି ତା ବାଣ୍ଡକୁ । କାହାରି ମୁହଁରେ କଥା ନାହିଁ । ବର୍ଷାରେ ଭିଜି ଭିଜି ହେଉ କି ଦେହର କାମଜ୍ବାଳାରେ ହେଉ କେବଳ ଥର ଥର କମ୍ପି ଉଠୁଛି ଦୁହିଁଙ୍କ ଶରୀର । କ୍ରମେ ପବନର ବେଗ କମିଯାଇ ବର୍ଷାର ପ୍ରକୋପଟା ବଢିଗଲା । ଦୁହେଁ ପୁରା ଭିଜିକି ଲଟପଟ । ଏତିକିବେଳେ ହଠାତ୍ ଆକାଶରେ ବିଜୁଳି ଖେଳିଯାଇ ଖୁବ୍ ଜୋରରେ ଗୋଟିଏ ଘଡଘଡି ଶବ୍ଦ ହେବାରୁ ନାନୀ ଚମକି ଉଠି ସେ ଟୋକାକୁ ଜାବୁଡ଼ି ଧରି ତା ଛାତିରେ ମୁଣ୍ଡ ଗୁଞ୍ଜିଦେଲା ।

ବର୍ତ୍ତମାନ ନାନୀର ଆଖି ସାମ୍ନାରେ ସେଇ ଟୋକାର ଟାଣୁଆଁ ବାଣ୍ଡ ନାନୀ ପେଟକୁ ଠେଲି ପକାଉଥିଲାବେଳେ ନାନୀର ଦୁଧ ସେ ଟୋକା ପେଟକୁ । ଆଃ….. ଏତେ ବର୍ଷାରେ ଦୁହେଁ ଭିଜିଯାଇଥିଲେ ବି ଦେହଟା ଯେମିତି ତାତି ଉଠୁଥିଲା । ଆଉ ଏମିତି ଝଡବର୍ଷାରେ ଦୁହେଁ ଦୁହିଁଙ୍କ  ଗରମ ସ୍ପର୍ଶ ପାଇ ପରସ୍ପରକୁ ଆହୁରି ଜୋରରେ ଭିଡି ଧରୁଥିଲେ । ଏବଂ ଧୀରେ ଧୀରେ ଶରୀରର ଏଇ ଉଷ୍ମତା ଛାତିକୁ ବି ଧଡଧଡେଇ ଦେଇ ନାକବାଟେ ସଁଅଁସଁଅଁ ଗରମ ପବନ ବାହାର କରିଦେଲା ।

କିଛି ସମୟ ଏମିତି ଧରାଧରି ହେଇ କଣ ଭାବି ପରସ୍ପରକୁ ଛାଡିଦେବାକୁ ଯାଉଥିଲା ବେଳେ ପୁଣିଥରେ ହଠାତ୍ ଆଉ ଗୋଟିଏ ବଡ଼ ଘଡଘଡି ବିଜୁଳି ସହ ଆସି ତାଙ୍କ ଉପରେ କଚାଡି ହେଲାପରି ଲାଗିବାରୁ ଦୁହେଁ ଯେମିତି ଏକାକାର ହୋଇଗଲେ । ପରସ୍ପରକୁ ଆଉ ଛାଡିବାକୁ ଇଚ୍ଛା ହେଲା ନାହିଁ । ଆଉ ତା ପରେ……

ଅପେକ୍ଷା କରନ୍ତୁ ଆର ଥରକୁ….